Helgafell - 01.04.1954, Side 54

52
HELGAFELL
En þetta er ekki síðasta sömiun þess, hversu Thorvaldsen hélt áfram
að rækja minningu föður sins. Þegar hann er hálfáttræður, kemst Wilckens
herbergisþjónn hans á snoðir um þrjá gripi í eigu gamla mannsins, og fer
um þá svofelldum orðum (í bók sinni Træk af Thorvaldsens Kunstner- og
Omgangsliv):
„Að föður sínum látnum fékk Thorvaldsen senda til Rómar þrjá muni,
sem verið höfðu í eigu hans: vasaúr, minnisbók í stóru þvkku leðurbandi
og járnspangagleraugu. Þessa þrjá gripi geymdi Thorvaldsen eins og helga
dóma“.
Enn ein svipmynd frá síðustu árum Thorvaldsens gefur til kynna á
næstum því hjartnæman hátt, hversu liann fann sig ævilangt bundinn ís-
landi — einungis vegna föð'ur síns og minninganna um hann. Það er Wilck-
ens, sem einnig segir þá sögu.
Sunnudag nokkurn fær Thorvaldsen heimsókn af fimmtugum íslend-
ingi, sem er vel til fara, en hefur þó ekki á sér nægilegt fyrirmannssnið til
þess, að Wilckens, sem var ólíkt strangari í háttum en húsbóndi hans,
þyrði almennilega ao tilkynna kornu hans. Þá bætti það ekki úr skák, að
gesturinn kynnti sig sem brúarvörð — á Knippelsbrú! Herbergisþjónninn
varð að fá að vita erindi hans. Jú, brúarvörðurinn hafð'i grun um það, að
ættir hans og meistarans lægju saman, því hann héti líka Thorvaldsen.
(Þorvaldsson er næsta algengt nafn á Islandi, hins vegar er nafnið Gott-
skálk sjaldgæft og kemur einkum fyrir í ætt Thorvaldsens).
Etatsráði Thorvaldsen var nú tilkynnt um komu Thorvaldsens brúar-
varðar og lét hann bjóða honum inn. Ekki gat meistarinn áttað sig á ættar-
tengslunum, þó að hann ræddi við hann í heila klukkustund. En við skul-
um lofa manninum að' halda þetta, ef liann hefur gaman af því, sagði
hann við Wilekens. Hann bauð brúarvörðinn velkominn til sín, þegar hann
vildi. Hann kom líka ýmist annan eða þriðja hvern sunnudag, að sögn
Wilckens, sem furðar sig mest á því, að hann skuli ekki vilja taka á móti
peningum frá hinum auðuga nafna sínum. „Það kom iðulega fyrir, að ég
varð' að vísa tignum gestum frá, meðan hann var í heimsókn“, bætir Wilck-
ens við.
Bertel Thorvaldsen hafði meira gaman af að genga út en aka. Samt
varð það svo, að einn drepleiðinlegan sunnudag fékk meistarinn þá flugu
í höfuðið, að nú vildi hann létta sér upp. En hvert átti að aka? Wilckens,
sem var hin sívakandi forsjón nreistarans, braut upp á hverjum staðnum
eftir annan, en öllum tillögum hans var hafnað, þangað til hann datt niður
á þá snjöllu hugmynd að nefna Knippelsbrú! Þar ræddi svo Thorvaldsen
við Thorvaldsen — lieila klukkustund á brúnni.
Og nú var meistarinn kominn í gott skap og vildi alls ekki snúa heim.
Wilckens stakk þá upp á því, að þeir kænru við hjá Jóhönnu Louise Hel-
berg, en þar var meistarinn tíður gestur og kunni jafnan vel við sig. Maður
hennar, Johan Ludvig, var einn heima þessa stundina, og tók nú að sér að
skemmta gestum sínum við að sýna þeirn stjarnfræðitæki sín.. Maður getur
ímyndað sér, hverju veslings herbergisþjónninn varð bættari af samræð-