Helgafell - 01.04.1954, Síða 59

RÓMANZA
57
Ætli það, leiðréttir hiin og roðnar enn.
Andlit hennar er stutt og breitt, nefið hafið snögglega í endann,
hakan þjarmar að munninum á leið sinni upp: neðri vörin hylur þá efri
að mestu öðru megin. Augun eru lítil og svört og djúpar fellingar á
þverveginn fyrir neðan þau; hárið þurrt og upplitað.
Enn er þögn, honum kemur ekkert í hug til að segja, henm ekki
heldur, þó hefur hún ekkert á múti því: síður en svo. Það er langt síð-
an hún missti manninn. Hann fór á norskan hvalfangara í Suðurhöf.
Það er langt síðan. Ætli hann hafi ekki verið drepinn í búluslagsmál-
um ytra: Með löngum mjóum hníf sem gengi viðstöðulaust mn í hann
eins og bandprjónn. Eða drukknaður. Hún hafði ekkert á móti því að
kynnast manni.
Maðurinn las aftur um stund í dagblaðinu. Það er merkilegt hvað
sumir finna í dagblöðum. En hann var að hugsa um hvernig í ósköp-
unum hann ætti að fara að þessu.
Hann las og las.
Konan fókk sér sígarettu og reykti. Og beið. Henni datt ekkert
í hug
Og honum heldur ekki.
Um síðir stóð hún upp, borgaði.
Drengurinn stóð líka upp og fór að afgreiðsluborðinu úti við dyr og
horfði á sælgæti í glerkassa.
Maðurinn las dagblaðið.
Hún stóð kyrr við borðið meðan hún færði á hendur sér glófa sína:
svarta möskvótta glófa sem voru eins og hrognkelsanet á rauðar þrútnar
Eendur og roðnaði enn og nú var hún sveitt í framan.
Litli svarti maðunnn sat bak við dagblaðið og las og var líka sveitt-
ur af girnd. En datt ekkert í hug.
Þegar hún gekk fram að dyrum glitraði svitinn í holdfellingunum
í andlitinu og hristist vangafillan og í augum hennar brá fyrir heift.
Hún gekk út bosmamikil eins og drottning og hurðin skall aftur
naeð melódramatískum skarkala.
Og drengunnn elti lítill Ijóshærður og svangur.