Læknablaðið - 15.04.2007, Side 85

UMRÆÐA & FRÉTTIR / LANDSPlTALI
samstarfsfólk séu í Iagi og fylgjumst vel með því
enda snýst stór hluti þeirra starfa sem unnin eru
hér á spítalanum um samskipti. Lengi var sá mis-
skilningur uppi að ekki væri hægt að kenna sam-
skipti. Annaðhvort hefði fólk þetta í sér eða ekki.
Rannsóknir hafa hins vegar sýnt að vel er hægt
að kenna fólki þetta, segja því til og bæta með því
samskiptahæfileikana ... “
Þegar kandídatsárinu lýkur tekur svo enn annar
kafli við.
„Já, eftir kandídatsár taka deildarlæknisstörf
við og þar eru við að þróa framhaldsnám í ýmsum
sérgreinum. Stjórn spítalans hefur sett fram þá
stefnu að vilja auka framhaldsnám í öllum grein-
um heilbrigðisvísinda og hugmyndin er sú að
þetta spretti úr grasrótinni en minna ofan frá með
þeim hætti að þær greinar sem hafa bolmagn til
að bjóða upp á sérfræðinám stofni með sér fram-
haldsmenntunarnefndir, forstöðumenn fræðasviða
verða lykilmenn í þessu og síðan kemur skrifstof-
an hér inn í myndina sem stuðnings- og eftirlits-
aðili. Við erum að núna að ganga frá niðurstöðum
könnunar á framhaldsnámi hér á spítalanum og
þar kemur meðal annars í ljós að hér eru nú um
90 manns í klínísku framhaldsnámi í læknisfræði.
Greinarnar eru augnlækningar, bráðalækningar,
geðlækningar, heimilislækningar, öldrunarlækn-
ingar, skurðlækningar og lyflækningar. Stefna
spítalans í þessum málum er klárlega sú að hægt sé
að taka fyrrihluta sérfræðináms hér og Ijúka síðan
náminu við viðurkennt háskólasjúkrahús erlendis.
í könnuninni kemur skýrt fram að stjórnendur sér-
námsins telja nauðsynlegt að sérnámið fari fram
að hluta erlendis. Prjár greinar, geðlæknisfræði,
öldrunarlækningar og heimilislækningar, geta full-
menntað sérfræðinga hér heima en telja það engu
að síður ákjósanlegt að seinni hluti námsins fari
fram erlendis. Pað má einnig geta þess að boðið
er upp á klínískt framhaldsnám í hjúkrunarfræði
og sálfræði en það er talsvert minna í sniðum
enn sem komið er. Pá er einnig rétt að geta þess
að 24 eru í doktorsnámi og 15 í meistaranámi í
ýmsum greinum á vegum rannsóknarnámsnefndar
læknadeildar og verkefni þeirra er í samvinnu við
Landspítala."
Ég sé að konur eru í meirihluta í hópi doktors-
nema.
„Núna eru fleiri konur í læknanámi í öllum ár-
göngum. Og útskrifaðir læknar undanfarin ár hafa
verið nær jafnmargar konur og karlar. Það er stutt
í að fleiri konur en karlar útskrifist sem læknar
og um þetta er ekkert nema allt gott að segja þó
allra best væri ef þetta héldist í jafnvægi, því það er
heldur ekkert sérlega eftirsóknarvert að körlum í
læknastétt fækki verulega.”
Hafið þið orðið vör við að með fjölgun kvenna
í lœknastétt haft áherslur breyst hvað varðar val á
sérgreinum?
„Við höfum ekki kannað þetta hér á íslandi
en í Bandaríkjunum hefur þetta verið rannsakað
og þar kemur í ljós að þvert á fyrirfram gefnar
hugmyndir - þar sem álitið var að með fjölgun
kvenna myndu áherslur breytast og þær fremur
velja greinar læknisfræði þar sem vinnuskylda færi
mest fram á dagvinnutíma og ekki þyrfti að standa
langar vaktir- urðu niðurstöðurnar á hinn veginn.
Þessi rannsóknarkenning stóðst ekki og hreyfingin
varð ekki sú sem búist var við. En við eigum
eftir að sjá hvernig þetta þróast hér hjá okkur og
munum auðvitað fylgjast með því.”
Og þá erum við komnir að símenntun hinna
starfandi sérfræðinga.
„Já, og þar viljum við gera mun betur en nú er.
I dag er bundið í kjarasamninga að sérfræðingar
spítalans fá greidda eina ferð á ári til að sækja
ráðstefnu erlendis í grein sinni en burtséð frá
þessu þá er nauðsynlegt að koma símenntunar-
málum í betra horf en nú er. Við horfum nokkuð
til Bretlands og hvernig símenntun lækna hefur
verið skipulögð þar, en okkur sýnist það vera í
mjög góðum farvegi og vildum gjarnan eiga sam-
vinnu við Læknafélag íslands um þetta. Sigurlaug
Sveinbjörnsdóttir læknir, sem starfar á SKVÞ við
skipulag vísindamála, er einmitt að fara ítarlega
yfir símenntunarmálin þessa dagana.”
Og spítalinn stendur undir nafni sem rann-
sóknastofnun?
„Ef horft er til þess að á síðasta ári þá birtust 160
ritrýndar vísindagreinar í erlendum fagtímaritum
sem merktar voru Landspítala þá er ekki annað
hægt að segja en að vísindastarf sé nokkuð öflugt. I
mörgum tilvikum er um að ræða samvinnuverkefni
milli einstaklinga innan spítalans og utan en
staðreyndin er sú að Landspítali kemur að þessum
mikla fjölda rannsókna að meira eða minna leyti á
hverju ári. Vísindaráð Landspítala, sem er í góðum
tengslum við SKVÞ, heldur utan um Vísindasjóð
spítalans en úr honum er úthlutað styrkjum til
rannsóknarverkefna einu sinni á ári. Við ætlum
okkur að gera enn betur í vísindarannsóknum og
höfum háleit markmið í þeim efnum. Þetta kemur
skýrt fram í nýrri vísindastefnu Landspítala en
SKVÞ er einmitt ætlað mikilvægt hlutverk við
framkvæmd hennar”
Læknablaðið 2007/93