Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2003, Side 55

Bl.EKKINGAR SÓLVEIGAR
hún reið? Hafði henni verið strítt í skólanum eða hafði hún skáldað það?
Var hún síðri en systkini sín eða kannski bara betri? Stundum reyndist
henni erfitt að greina á milh raunverulegra atburða og sinnar eigin
krydduðu frásagna af þeim. Hún var alls ekki viss um hversu vel hún gæti
treyst minni sínu eða skynjun yfirleitt.
Yfirfarsla
Það kom brátt á daginn að það sama átti við mig og móður Sólveigar, okk-
ur var hvorugri treystandi. Viðtölin gátu verið ánægjuleg og stundum fékk
hún mikið út úr þeim, en Sólveig var mjög tortryggin út í ástæður mínar
finir að hitta hana. „Það er útilokað að þú hafir teldð mig að þér vegna
peninganna því ekld borga ég þér það mikið. Þaðan af síður kemur til
greina að þú hafir áhuga á mér, ég sem lifi svo leiðinlegu og óspennandi lífi
að ég verða ljúga til þess að ná athygli fólks! Þú hlýtur að vera að gera ein-
hvers konar rannsókn“. Eg sagði að henni fyndist ég vera að nota hana, án
þess að viðurkenna hvað hún gæfi mér. Hún kinkaði kolli til samþykkis.
Smám saman kom betur í ljós að Sólveig var sannfærð um að ég þyldi
ekki að vera nálægt henni. Um leið og hún yfirgaf herbergið var hún viss
um að ég þurrkaði hana út úr huga mér. Væntanlegt sumarffí mitt var í
hennar huga sönnun þess að hún skipti mig engu máli, ég vildi auðvitað
frekar vera með einhverjum öðrum og væri örugglega dauðfegin að losna
\dð hana. „Auk þess“ sagði hún „er meðferð ekkert annað en sjálfsdekur
og satt best að segja er ég ekki of vongóð um að ég verði neitt betur stödd
eftdr á. Sannleikurinn er sá að ég hef enga ástæðu til að vera óánægð, ég
hef fullt af góðum hlutum í lífinu, ég ættd auðvitað bara að taka sjálfa mig
saman í andlitinu og halda áfram“.
Eg sagði að ég héldi að það væri mjög sárt fyrir hana að upphfa að ég
hafnaði henni fyrir einhvem annan. Hún var hrædd um að ég myndi
gleyma henni og óviss hvemig hún ætti að standa á eigin fótum. Mér
virtdst hún höndla ótta sinn með því að telja sjálfri sér trú um að með-
ferðin væri gagnslaus og hún hefði enga þörf fyrir mig.
Sólveig sagði að það væra algeng vamarviðbrögð hjá sér að gera lítáð
úr því sem hún gæti ekki fengið. „En“ sagði hún „ég veit ekki hvernig
mér mun líða þegar þú ert farin. Eg veit ekki heldur hvemig þú ætlast til
að mér líði. Eg veit nákvæmlega ekkert um þig, ekki einu sinni hvernig á
að bera fram nafnið þitt“.
53