Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2003, Page 94

GUÐNI ELISSON
Meira máli skipta hin listrænu sannindi sem sagan rekur og við kom-
um kannski ekld auga á við fyrstu sýn. Líkkisturnar öðlast vissulega nýtt
og óvænt hlutverk í höndum listamannanna frá Borgundarhólmi og sag-
an skýrir á sinn sérstæða hátt hvers vegna kassarnir utan um klukkurnar
eru svona einkennilegir. Hér vegur þó þyngra að táknrænt hlutt’erk kass-
anna er enn hið sama fyrir og eftir umbreytinguna. Þeir eru í báðtun tdl-
vikum byggðir utan um veigamiklar táknmyndir forgengileikans í vest-
rænni menningu - líkið og klukkuna.
Greining á trega í verkum Steinunnar Sigurðardóttur ræðst auðvitað
ekki á því hvort hún hafi skrifað um Borgundarhólmann, eða á því að
hún geti breytt líkkistum í klukkur. Nákvæmlega þessa iná þó finna
merki ef blaðað er í bókum hennar. I skáldsögunni Tímaþjófnum greinist
Alma Ivarsen með krabbamein og bíður dauðans á heimili systranna sem
sofa í sama herbergi. Alda vill ekki vita af systur sinni innan um ókunn-
uga og er harðákveðin í að hafa hana hjá sér eins lengi og henni er stætt.
A þessu augnabliki er frásögnin rofin með þremur stjörnum og augljós-
lega hefur orðið breyting á högum Oldu í næstu færslu á eftir:
Mikið er mikið mjtrkrið. Rétt einu sinni. Hef ég heyrt Borg-
undarhólmsklukku pabba og mömmu slá tvö slá þrjú slá fjögur
slá fimm áður en ég næ landamærum inní eftirsóknarvert svæð-
ið þar sem endalaust rými er fyrir mig eina að ferðast í.1
Það rennur smám saman upp fyrir lesandanum að Alma hefur látist í eyð-
unni milli færslnanna. Alda bíður þess að svefhinn komi þar sem hún
liggur ein í myrkrinu og hlustar á Borgundarhólmsklukkuna bæta látlaust
í tímann sem færir þær systur í sundur. Alma hefur verið skilin effir í for-
tíðinni, á stað þar sem engar klukkur slá.
I. Með vetrareyri í vasa
í verkurn Steinunnar Sigurðardóttur tifar gráðugur og vægðarlaus tíini
sem eirir engu þó að iðulega óski sögupersónur og ljóðmælendur í bók-
um hennar þess að veldi hans verði hnekkt eða honum um stund slegið á
ffest. I ljóðinu „Tímaskekkjur“ vaknar eitt augnablik sú von að tíminn
hafi losað um fjötra sína, þegar „Mínúturnar á gömlu klukkunni/eru
hættar að tölta áfram réttsælis.“ En öll slíkt hugsun er: „Missýn/segir
1 Steinunn Sigurðardóttir: Tíviaþjófurinn, Reykjavík, Iðunn, 1986, bls. 130.
92