Þjóðlíf - 01.07.1990, Blaðsíða 26

DÓMA
Ungir knattspyrnudómarar
hœtta margir vegna fram-
komu foreldra leikmanna í
yngstu flokkunum. Veldur
virðmgarleysi dómara-
skorti? 15 dómarar dœma
alla leiki í 1. og 2. deild
íslandsmótsins. Líkamlegt
ástand landsdómara er
vandamál.
PÁLL VILHJÁLMSSON
Þegar krakkar spila fyrst „alvöru“ fót-
boltaleik, 7-10 ára, dettur þeim
sjaldnast í hug að andmæla dómaranum.
Börnin bera virðingu fyrir dómaranum og
rengja hann ekki. Aftur á móti eru foreldr-
ar barnanna oft á tíðum illskeyttir og
kenna dómaranum um þegar leikur tap-
ast. — Sumir foreldrar eru svo orðljótir að
það er spurning hvort ekki ætti að banna
þeim á völlinn, segir Jóhann Kristinsson,
knattspyrnudómari hjá Fram og bætir við
að það séu ákveðin knattspyrnufélög sem
skera sig úr með þetta „foreldravanda-
mál“.
— Margir ungir dómarar gefast upp á
fyrsta ári vegna framkomu foreldra leik-
manna og forráðamanna félaganna, segir
Ingi Jónsson formaður dómaranefndar
KSÍ. Það tekur á taugarnar að fá yfir sig
skammir og vammir. Unglingadómarar
eru flestir um eða undir tvítugsaldri og
fyrir óharðnaða unglinga er erfitt að taka
glósum og grófum athugasemdum full-
orðinna.
— Einn óskemmtilegur leikur er nóg
til að brjóta ungan dómara niður, staðhæf-
ir Geir Þorsteinsson, sem er reyndur
dómari og sér um dómaramál hjá KR.
Geir segir foreldra oft sýna slæmt fordæmi
á knattspyrnuvellinum. Hann var einu
sinni staddur á leik í yngsta flokki og
heyrði þá einn pabbann kalla inn á völlinn
„Neglið þennan rauðhærða djöful niður.“
Sá rauðhærði var sjö eða átta ára gamall
drenghnokki í liði andstæðingsins.
Geir telur að oft fái ungir dómarar verk-
efni sem þeir ráði ekki við og við það missa
þeir sjálfstraustið og leggi dómgæsluna á
26 ÞJÓÐLÍF