Þjóðlíf - 01.07.1990, Blaðsíða 69

Why are the ocean levels rising
up?/ It’s a brand new record
for 1990’s/ They Might be Gi-
ants brand new album:/
Flood“.
Það er annars erfitt að lýsa
tónlistinni með orðum, hún er
ekki einskorðuð við eina
stefnu, heldur samsuða úr
mörgum. En skemmtileg er
hún og eiginlega dettur mér
Risaeðlan í hug þegar ég
hlusta á Flóðið því þetta eru
tvær hljómsveitir sem alls ekki
er hægt að flokka niður og set ja
á einn ákveðinn bás. Það var
árið 1986 að hjólin fóru að
snúast fyrir alvöru hjá þeim
Jónum er þeir gáfu sjálflr út
kassettu og vakti hún athygli.
inni.
Sama ár gáfu þeir út fyrstu
breiðskífu sína (sem bar nafn
dúettsins) og er MTV tónlist-
arsjónvarpið sýndi lagið
„Don’t Let’s Start“ tók salan
kipp. I maí 1988 kom svo út
önnur breiðskífa „Lincoln“
og ekki minnkaði áhuginn þá
og hafði TMBG þá skapað sér
nafn sem framsækinn og frum-
legur dúett. Það er hann vissu-
lega því Flóð er full af frumleg-
um hugmyndum og skemmti-
legheitum, bæði tónlistar og
textalega séð, hlustið t.d. á
lögin „ Whistlingin the Dark“,
„Dead“, „IstanbuL, „Particle
Man“ og „Hearing Aid“. Hér
er virkilega góð plata á ferð-
They Migltt Be Giants:
Flood
Vaxcmdi
risar
Það eru tveir strákar frá Nýju
Jórvík í Bandaríkjunum, John
Flansburg og John Linnel,
sem skipa þennan vaxandi
dúett. Aðalhljóðfæri þess fyrr-
nefnda er gítar, harmonikka
þess síðarnefnda. Svo syngja
þeir báðir og spila á fjölmörg
önnur hljóðfæri. Einu sinni
var haft eftir þeim eitthvað á
þá leið að rokkstjörnur væru
grínistar áratugarins,og þegar
grannt er skoðað er þetta ekki
svo fráleitt. Þetta er dæmi um
húmorinn hjá þeim, sem er
vissulega til staðar, bæði í tón-
list og textum. Til dæmis byrj-
ar platan á litlu lagi sem er
sungið af litlum kór og spilað
er undir á brass. Þetta er eins-
konar auglýsing fyrir plötuna,
kíkjum á textann: „Why is the
world in love again ?/ Why are
we marching hand in hand?/
Suzanne Vega: Days of
open Hand
Kvöld-
plata
Þessi nýjasta plata hinnar
ágætu söngkonu og lagahöf-
undar, Suzanne Vega kom
mér ekkert sérlega á óvart.
Stúlkan hefur skapað sér mjög
persónulegan stíl, sem er ró-
legur og yfirvegaður. Og það
má með sanni segja það sama
um plötuna, sem svipar nokk-
uð til hennar fyrstu breiðskífu,
„Solitude Standing“, þó er all-
meiri dulúð yfir þessari skífu,
ég nefni sem dæmi lögin
„Predictions“ og „Pilagrima-
ge“. Þetta er svona dæmigerð
„kvöldplata“, fín til þess að
setja á þegar höfgi fer að síga á
mann, kannski eftir erfiðan
dag. Ef til vill getur þessi plata
komið í staðinn fyrir svefnpill-
una hjá einhverjum, og þá á ég
sérstaklega við b-hliðina á dög-
um opinnar handar.
David Bowie: Changes Bowie
Meistarinn
Það þarf ekki að hafa mörg
orð um þennan mann, sem
var skírður David Jones. En
allir þekkja hann undir nafn-
inu David Bowie, nafn sem
hann tók sér þegar honum
var ruglað saman við annan
tónlistarmann, sem einnig
hét David Jones. Reyndar er
hægt með góðu móti að hafa
æði mörg orð um hann því
tónlistarferill hans er einn sá
litríkasti sem um getur. Að
vísu er orðið nokkuð langt
liðið frá því að hann gaf út
breiðskífu, kappinn hefur
þess í stað verið upptekinn
við hljómleikahald. Skífan
sem hér um ræðir inniheldur
mestu meistaraverk Bowie,
byrjar á „Space Oddity“ og
endar á „Blue Jean“, sem er
að vísu sísta lagið á plötunni.
Hin lögin eru algerar perlur,
klassískar tónsmíðar úr
smiðju eins fiölbreytilegasta
persónuleika og tónlistar-
manns sem þetta fyrirbæri,
popptónlist, hefur getið af
ÞJÓÐLÍF 69