Þjóðlíf - 01.08.1991, Qupperneq 13

Miðbærinn íReykjavtk fyllist af fólki að næturlagi um helgar. Er unglingavandamálið ekki bara fullorðinsvandamál?
borgarráði enn ein tilraun minnihlutans til
að ná málinu fram. Júlíus Hafstein, for-
maður íþrótta og tómstundaráðs, segir í
Morgunblaðinu 23.febrúar 1991 að „eng-
inn hefði orðið var við óskir ungs fólks um
slíkt hús“. Einnig hafa komið fram þau
rök gegn unglingahúsi að það leysi engan
„miðbæjarvanda“. Kristín Á. Ólafsdóttir
fulltrúi Nýs Vettvangs í borgarstjórn og
einn þeirra íslenskra stjórnmálamanna
sem fjallað hafa um málefni barna og ungl-
inga á undanförnum árum segir um þetta:
„Sjálfstæðismenn virðast líta á það að
unglingar safnast saman í miðbænum sem
stórt vandamál sem ein lausn ætti að vera
til á. Það sem í raun gerist er það að fjöldi
fólks safnast saman í miðbænum á föstu-
dags- og laugardagskvöldum. Hluti þessa
hóps er ungt fólk á aldrinum þrettán og
upp í tvítugt. Einnig er mikill fjöldi full-
orðinna sem er að koma út af vínveitinga-
stöðunum og það eru kannski ekki síst
þeir sem valda látum. Þessi rök, að „mið-
bæjarvandamálið“ leysist ekki með því að
koma upp unglingahúsi, finnast mér vera
útúrsnúningur og sýna viljaleysi til að
veita eldri unglingunum boðlega aðstöðu
til að stunda félagslíf og skemmta sér. Það
er mjög lítilsiglt ef borgin getur ekki boðið
þessu fólki upp á annað en götur miðbæj-
arins. Hins vegar er að koma út skýrsla á
vegum ÍTR og fleiri þar sem gerð var út-
tekt á nokkrum föstudögum síðastliðið
haust og ein af niðurstöðum þess vinnu-
hóps er sú að það ætti að koma upp húsi
fyrir unglinga í miðbænum. Við gerum
okkur vonir um að þessi rök hrífi en tillaga
minnihlutans um unglingahús verður af-
greidd þegar borgarráðsmenn hafa kynnt
sér þessa skýrslu.“
Þjóðlíf leitaði eftir áliti starfsmanna Úti-
deildar og nokkurra unglinga um vilja
þeirra og þörf fyrir að fá unglingahús, ekki
síst með tilliti til áðurgreindra ummæla
formanns Iþrótta- og tómstundaráðs í
Morgunblaðinu. Sigrún Valgeirsdóttir
segir: „í raun má segja að unglingarnir
hafi ekki beðið um neitt, t.d. hvorki skól-
ana né félagsmiðstöðvarnar. En á hverra
ábyrgð er það að ala börnin og unglingana
vel upp og bjóða þeim upp á möguleika til
þroskandi félagslífs. Það hlýtur að vera á
ábyrgð okkar fullorðna fólksins. Svona
hús eru til víða erlendis og starfsemi þeirra
hefur gefist vel. Því skyldi hún ekki gera
það líka hér. Krakkar á aldrinum sextán
ára til tvítugs eru á götunni, það er ekki
hægt að segja það öðruvísi. Þeim er ekki
boðið upp á neitt. Þeir staðir sem hafa
verið reknir fyrir þennan aldurshóp hafa
ekki verið styrktir á neinn hátt en svona
staðir geta ekki staðið undir rekstrinum ef
ekki er vínveitingaleyfi. Ef vínveitinga-
leyfið væri tekið af skemmtistöðum í
Reykjavík þá myndu þeir leggja upp laup-
ana daginn eftir.“
au Rakel, John, Óskar og Ragna segja
um þetta mál:„ Við vildum fá ungl-
ingahús í miðbæinn. Þar má hins vegar
ekki kosta of mikið inn, þeir unglinga-
skemmtistaðir sem hafa verið hafa þurft
að selja alltof dýrt inn. Við vildum hafa
þarna skemmtistað og svo t.d.æfingaað-
stöðu fyrir hljómsveitir.“ Eva Björg Ein-
arsdóttir og Steinunn Kristín Friðriks-
dóttir, 15 ára nemendur í Langholtsskóla
eiga síðasta orðið í þessari umfiöllun um
unglingahús: „Það er alltaf verið að kvarta
undan unglingum í miðbænum en við höf-
um enga staði að fara á. Það er skemmti-
legra að vera inni á einhverjum góðum
stað en að hanga alltaf úti.“ Kannski gætu
fleiri tekið undir það.
En lítum betur á unglingavandamálið.
Kristín A. Ólafsdóttir segir: „Um hvað
erum við í rauninni að tala þegar við tölum
um„ unglingavandamál“ ? Mér finnst það
gefa auga leið að manneskja sem er ham-
ingjusöm, í jafnvægi, finnur fyrir styrk
sínum og fær útrás fyrir tjáningar og sköp-
ÞJÓÐLÍF 13