Þjóðlíf - 01.08.1991, Qupperneq 17

Hvernig var lífið meðan þú varst á kafi?
„Ég fílaði alltaf sljóu lyfin best og reykti
náttúrulega mitt hass. Ég held að þetta
hafi einhver geðræn áhrif á mann að vera
alltaf á róandi, maður meikar enga vinnu
og fríkar út á fólkinu sem er streit í kring-
um mann. Þú þolir ekki að vera innan um
fólk sem hefur önnur viðhorf en þú. Þú ert
sjúskaður og fólk sér það strax að þú ert í
dópi. Þér finnst þú vera rosalega ofsóttur
af fólkinu í kringum þig og meikar ekki að
vera innan um það. Þú vilt bara vera í friði
með þinni klíku og helst ekkert annað. Þá
liggur maður bara og talar um dóp, gæði
síðasta efnis, hvar á að redda næsta kikki,
þannig. Bara lifað fyrir augnablikið og
ekkert meira. Mamma og pabbi voru búin
að fatta þetta en ég laug náttúrulega að
þeim að þetta væri miklu minna en það
var.“
Hvað hugsaðirðu meðan þú varst neyt-
andi?
„Ég hugsaði náttúrulega allt öðruvísi en
þú hugsar streit. Ég var á kafi í „and-
legum“ pælingum, hver er ég og af hverju
er ég og svoleiðis. En innan í þessu hass-
skýi var eiginlega allt svart og grátt. Það
var engin framtíð nema þú ættir í pípu. Ef
maður dræpist ekki af þessu þá myndi
maður bara kötta sig. Kikkið varð ekki
jafn mikið og áður og þegar maður reykti
þá varð maður bara afslappaður og sökk í
djúpar pælingar. Ég varð líka rosalega
paranoid og uppstökkur. Það var allt svart
og allt einskis vert og tilgangslaust. Ég
lenti á þungum bömmer á tímabili og var í
sjálfsmorðshugleiðingum. Ætlaði einu
sinni að drepa mig á pillum en klikkaði á
að taka slatta af örvandi með sljóu pillun-
um. Þegar komið var að mér var ég orðinn
brjálæðislega spastískur, með krampa-
kippi um allan líkama og hló og grét til
skiptis. Þessu var síðan dælt upp úr mér.“
Hvernig fórstu að því að fjármagna
neysluna?
„Ég vann yfirleitt alltaf en var á stöðugu
flakki milli vinnustaða. Svo fór ég að selja
sjálfur, keypti kannski lélegt efni á fimm-
hundruðkall og seldi á fimmtán. Ég átti
síðan gott efni sjálfur sem ég leyfði fólki að
prófa og seldi þeim síðan drasl. Minnið
var í rúst og þegar ættingjar voru að reyna
að vera almennilegir við mann og kannski
bjóða manni í mat þá mætti maður ekki
því maður mundi ekki eftir því eða að
manni fannst dópið skipta meira máli.
Maður var alltaf að særa og svíkja fólkið í
kringum sig og fannst það allt í lagi. Og
þegar fólkið ætlaði að vera almennilegt þá
fannst manni það bara vera að bögga
„Þér fínnst þú vera rosalega ofsóttur af fólkinu í kringum þig og meikar ekki að vera innan um
það. Þú vilt bara vera í friði með þinni klíku.
mann. Svo þegar maður hafði ekki efni á
mat þá bauð maður sér bara í mat hingað
og þangað. Maður fékk kannski að éta og í
pípu hjá vinum sínum, en þetta voru í
raun engir vinir. Þeir voru vinir þínir
meðan þú áttir peninga og dóp en þegar
það var búið vildu þeir ekkert með þig
hafa. Líka þegar þú varst með klíkunni þá
var talað illa um þig um leið og þú fórst út
úr herberginu.
Maður vann kannski í dálítinn tíma og
fór síðan á atvinnuleysisbætur. Svo var
maður að redda fyrir atinað fólk og kleip
þá af því fyrir sjálfan sig, eða seldi lélegt
efni á okurverði.“
Hvernig er líf þitt í dag og hvernig er að
líta til baka?
„Ég er ennþá með einhver sár á sálinni
sem eru að gróa en verða alltaf ör. Maður
fór illa með fólkið sem stóð manni næst en
það er að mestu gróið, en maður var nátt-
úrulega sjálfum sér verstur, en maður fatt-
aði það bara síðast af öllum. Ég er ágætis
vinur foreldra minna og meika lífið ágæt-
lega. Ég er ennþá dálítið minnisslappur og
ég reikna ekki með því að minnið komi
aftur. Löngunin er líka ódrepandi, ef ég
finn lykt af hassreyk verð ég viðþolslaus.“
0
ÞJÓÐLÍF 17