Þjóðlíf - 01.08.1991, Page 36

ERLENT
ENSKIBOLTINN
Verður veldi Liverpool og Man. Utd. ógnað? A íþróttin kannski enga framtíð
fyrir sér?
GUÐNI THORLACIUS JÓHANNESSON
Hart er barist í enska boltanum í vetur
sem endranær. Sérfræðingarnir eru ekki
í vafa um að Manchester United takist
að verja meistaratitil sinn; Liverpool á
þó alltaf góðu liði á að skipa.
Eins og undrandi sparkáhugamenn er
vafalaust farið að gruna, getur ekki verið
að þessi grein sé um enska fótboltann. Það
er rétt. Hún er um enska handboltann.
Mörgum hlýtur að finnast fáránlegt að
fjalla um England og handbolta í sömu
andrá en svona getur lífið samt verið
skrýtið. Það er leikinn handbolti í Eng-
landi og reyndar einnig í Skotlandi.
Keppni er þannig háttað að þau lið sem
það vilja geta leikið í nokkurs konar úr-
valsdeild sem nær yfir allt Bretland en þeir
sem vilja ekki ferðast svo mikið mega
keppa í svæðadeildum. Liverpool, Man.
Utd. og Tryst frá Glasgow hafa verið á
toppnum í úrvalsdeildinni undanfarin ár
en bestu lið svæðadeildanna standa þeim
alls ekki að baki.
Á síðasta keppnistímabili varð enskum
handboltasérfræðingum sérstaklega tíð-
rætt um Warwick Jaguars í því sambandi,
spútniklið Midlandadeildarinnar sem sló
rækilega í gegn. Ástæðurnar fyrir vel-
gengni Warwick voru einfaldar, — þær
komu að utan.
Með liðinu léku nær engir Englending-
ar, það gerði gæfumuninn. Námsmenn frá
öllum heimshornum skipuðu þetta há-
skólalið. Tveir innfæddir fengu að fljóta
með en annars voru þrír Norðmenn í lið-
inu, Japani, Grikki, Brasilíumaður, Ind-
verji og einn íslendingur að auki.
Nokkur önnur lið áttu erlendum leik-
mönnum á að skipa en ekki í jafn ríkum
mæli og Warwick. Yfirburðir þessara að-
komumanna koma berlega í ljós þegar
leikskýrslur eru skoðaðar. Þá sést kannski
að Smith, Jones og Harvey hafi skorað sitt
markið hver, en Schultz og Svenson fjórt-
án og fimmtán.
I stuttu máli sagt eru Englendingar alls
ekki góðir í handbolta. Það er ekkert
leyndarmál og ætti ekki að koma þeim
Aðstæður til að leika handbolta eru vægast sagt sérstæðar.
íslendingum á óvart sem hafa séð til
þeirra.
Fyrir meira en áratug kepptu Valsmenn
til að mynda við Brentford, unnu stór-
sigur að heiman, lofuðu svo að fá minna en
tíu mörk á sig í heimaleiknum en gátu
reyndar ekki alveg staðið við stóru orðin.
Og fyrir nokkrum árum lenti Stjarnan á
móti Birkenhead frá Liverpool í Evrópu-
keppni bikarhafa. Stjörnumenn bjuggust
ekki við mikilli mótspyrnu er þeir héldu
utan en þeim rann kalt vatn milli skinns og
hörunds þegar kapparnir frá Liverpool
skoruðu sannkallað sirkusmark í fyrstu
sókn sinni. Allur ótti reyndist þó ástæðu-
laus og Stjarnan vann stórsigur.
Fyrir utan þetta eina glæsimark fannst
Stjörnumönnum einskis markverðs að
minnast úr boltanum í Liverpool nema
hve aðstæður til handboltaiðkunar voru
slakar. Er völlurinn í Liverpool þó nokk-
uð góður miðað við marga aðra.
Til dæmis geta menn lent í að spila á
nokkurs konar tígulsteinagólfi þar sem
boltinn á það til að skoppa nokkuð sjálf-
stætt í allar áttir. Þá er það lífsreynsla að
leika á móti liði einu í nánd við Birming-
ham. Það lið skipa fangar og leikið er á
opna svæðinu milli fangaklefanna sem er í
öllum fangelsum og fólk hlýtur að hafa séð
í bandarískum bíómyndum. Það er ekkert
grín að vera rekinn út af þarna, hvað þá að
fá rauða spjaldið og vera sendur í sturtu.
Því miður fyrir hina fáu en einlægu
unnendur handbolta í Englandi er allt sem
viðkemur þeirri íþrótt í álíka skötulíki þar
í landi. Það er bara ekkert pláss fyrir hand-
bolta, — Englendingar eru svo góðir í öðr-
um íþróttum.
Þótt menn séu að reyna að kynna hand-
bolta fyrir börnum og unglingum, ber það
yfirleitt engan árangur. Krakkarnir vilja
jú hafa fyrirmyndir að dást að og takmark
að keppa að; fangar og erlendir námsmenn
eru slappar fyrirmyndir og þegar enska
landsliðið í handbolta tapar 42—3 fyrir
Norðmönnum finnst flestum best að leita
sér frekar að einhverri annarri íþrótt. Það
er næsta víst.
0
36 ÞJÓÐLÍF
l