Þjóðlíf - 01.08.1991, Qupperneq 75

HER ERU VERUR OG VÆTTIR
Viðtal við Ásthildi Cecil Þórðardóttur, garðyrkjustjóra
ísafjarðarkaupstaðar og tónlistarkonu
TEXTI OG MYNDIR: GUNNAR H. ÁRSÆLSSON
Mér líður afar vel íþessu húsi, hér eru blómálfar og búálfar sem eiga það til að vera stríðnir.
Vestur á ísaflrði, á Seljalandsvegi 100
sem er næstum uppi í miðri fjallshlíð er
skringilegt kúluhús. I kúluhúsinu býr
garðyrkjustjóri bæjarins, hann er hún og
heitir Asthildur Cecil Þórðardóttir, ber
þetta sjaldgæfa en alíslenska og vest-
firska karlmannsnafn, Cecil.
Hún hefur unnið við garðyrkju hjá ísa-
fjarðarkaupstað í áratug og sér nú um alla
garðyrkju í bænum auk unglingavinnunn-
ar.
— Það krefst góðs skipulags að stjórna
þessum fjölda fólks, yfir hundrað manns
með unglingunum, maður verður að vera
vakandi fyrir hverjum og einum og læra að
þekkja sitt fólk. í raun er hægt að fram-
kvæma ótrúlega mikið í uppgræðslu og
fegrun fyrir ótrúlega lágar fjárhæðir. Vet-
urnir fara í að skipuleggja og undirbúa
sumrin og einnig að gera fjárhagsáætlun.
Það er erfitt starf og krefjandi en skilar sér
mjög vel á sumrin. Garðyrkja var hér á
árum áður litin hornauga sem einhver
kellingavinna en hugarfarið er að breytast
sem betur fer. Ég vona einnig að það fegr-
unarátak sem hafið er haldi áfram þrátt
fyrir að nýir herrar séu nú við völd.
Ásthildur hefur ásamt fjölskyldu sinni
verið með sölu á plöntum heima hjá sér.
— Við erum núna búin að setja á fót
garðplöntustöð og stefnan er að rækta sem
mest sjálf. Ég held að það séu harðgerðari
plöntur sem eru ræktaðar hér heima og
svo sparast líka flutningskostnaður þann-
ig að plönturnar geta orðið ódýrari fyrir
kaupendur. Viðskiptin eru líka alltaf að
aukast og sama fólkið sem kemur hér ár
eftir ár. Hér fær það einnig ráðleggingar
og áhuginn verður sífellt meiri fyrir garð-
yrkju. Ég held einnig að viðskiptin færist í
vöxt með tilkomu jarðgangnanna, bætir
hún við.
Hús þeirra hjóna Ásthildar og Elíasar
stingur mjög í stúf, enda kúlulaga, byggt
úr þríhyrndum einingum sem eru skrúf-
aðar saman. Húsið, sem Einar Þ. Ásgeirs-
son arkitekt hannaði, var eitt og hálft ár í
byggingu og þau fluttu inn í ágúst 1987.
Nokkur hús svipuð þessu eru til víðsvegar
um landið. í Torup í Danmörku er að rísa
tilraunaþorp með hagkvæmum náttúru-
legum húsum og á Einar þar a.m.k. fjögur
kúluhús í smíðum. I garðstofunni sem er
reyndar það sem gerir þetta hús frábrugð-
ið öðrum, skipuleggur Ásthildur garð-
yrkjustörfm og ræktar blóm af miklum
móð sem hún segir að dafni mjög vel.
Torfið á húsinu einangrar vel þannig að
kyndikostnaður er lítill. Auk þess eru
kælifletir nánast ekki fyrir hendi, lögunin
gerir það að verkum.
— Mér líður afar vel í þessu húsi, hér
eru allskonar verur og vættir, blómálfar,
búálfar, svartálfar og fleira. Hingað hefur
komið fólk sem er skyggnt, s.s Erla Stef-
ánsdóttir og séð þessar verur. Ég finn sjálf
fyrir þeim, sumir álfarnir eru stríðnir og
fela lykla og þess háttar fyrir mér segir
Ásthildur.
En garðyrkja og hlutir henni tengdir
er ekki það eina sem hún fæst við. Tónlist
er stór þáttur í lífi hennar og hefur hún
spilað á gítar og sungið með ýmsum
hljómsveitum.
— Það byrjaði með því að ég var í
hljómsveit Ásgeirs Sigurðssonar, Ásgeir
og félögum, Líparít, Aðild og Ásthildi,
Gancia, Sokkabandinu og núna er ég í
hljómsveitinni Gömlu brýnunum, með
Sigurgeiri Sverrissyni (hljómborð) og
Halldóri Guðmundssyni (trommur). Við
höfum verið að spila síðan 1987, aðallega á
böllum og Þorrablótum.
— Ég byrjaði tólf ára gömul að koma
fram ásamt tveimur öðrum stelpum og við
skemmtum í mörg ár á þorrablótum og
slíkum skemmtunum. Svo kom ég fram
með BG þegar ég var sextán ára og sló þá
reyndar svolítið í gegn. Þegar börnin
fæddust þá gerði ég hlé á þessu en upp úr
1972 byrjaði ég aftur.
Sokkabandið var sveit sem var einungis
skipuð konum og vakti töluverða athygli
þegar nokkuð var liðið á níunda áratug-
inn. Þær tóku þátt í Músíktilraunum og
ÞJÓÐLÍF 75