Læknablaðið : fylgirit - 01.01.2007, Blaðsíða 25

ÁGRIP ERINDA / XIII. VÍSINDARÁÐSTEFNA HÍ
Behring) til skimunar fyrir missvæsnum frumstorkugöllum.
Efniviður og aðferðir: Rannsakaðir voru allir þeir 266 einstakling-
ar, sem vísað hafði verið til rannsóknar vegna blæðingahneigðar á
tímabilinu 2000 til 2005 og gerð hafði verið á fullkomin rannsókn
með tilliti til blæðingahneigðarinnar. Bornar voru saman grein-
ingar og niðurstöður lokunartíma (closure time, CT c/epi og CT
c/ADP), von Willebrand þáttar (von Willebrand factor, VWF) og
blóðflögukekkjunar.
Helstu niðurstöður: Lokunartímar CT c/epi og c/ADP lengjast
stighækkandi við lækkandi VWF, og lengjast upp fyrir mælisvið
við Bernard-Soulier heilkenni. Við aðra blóðflögugalla fer CT c/
epi hækkandi eftir því hve svæsinn blóðflögugallinn er samkvæmt
kekkjunarprófi en CT c/ADP lengist ekki. Mesta lengingin á
CT c/epi við blóðflögugalla, aðra en Bernard-Soulier heilkenni,
er eftir aspiríninntöku. Bæði CT c/epi og CT c/ADP höfðu
marktæka neikvæða fylgni við VWF-virkni (mæld sem ristocetin
cofactor eða kollagen bindigeta VWF).
Ályktanir: Lokunartími CT c/epi lengist stigvaxandi við vaxandi
frumstorkugalla en CT c/ADP lengist aðeins við lækkun á VWF
og Bernard-Soulier heilkenni. Pannig virðist CT c/ADP ef til vill
vera sérstaklega næmur fyrir göllum í viðloðunareiginleikum
blóðflagna (sem tengjast VWF og/eða GPIb viðtakanum
á blóðflögum), en CT c/epi virðist vera næmur fyrir bæði
viðloðunar- og samloðunareiginleikum.
E 4 Notkun þáttar VII við meiriháttar blæðingar í
hjartaskurðaðgerðum á íslandi
Jóhann Páll Ingimarsson1. Felix Valsson24- Brynjar Viðarsson14 Bjarni
Torfason1-4 Tómas Guðbjartsson1'4
'Hjarta- og lungnaskurðdeild, 2gjörgæslu- og svæfingadeild,
3blóðmeinafræðideild Landspítala,41æknadeild HÍ
johapall@mi.is
Inngangur: Alvarlegar blæðingar eru þekktir fylgikvillar opinna
hjartaaðgerða. Árið 1994 kom á markað rekombinant þáttur VII
(recombinant factor VII, ríVII) og var lyfið fyrst og fremst ætlað
sjúklingum með blæðingarsjúkdóma. Síðar var lyfið prófað við
meiriháttar blæðingar í skurðaðgerðum, oft með góðum árangri.
Lítið er vitað um virkni lyfsins við blæðingar í hjartaaðgerðum.
Markmið þessarar afturvirku rannsóknar var að kanna
ábendingar og árangur meðferðar með rFVII á Landspítala.
Efniviður og aðferðir: Frá nóvember 2003 til febrúar 2006
fengu 10 sjúklingar rFVII vegna meiriháttar blæðinga í eða
eftir hjartaaðgerðir á Landspítala. Upplýsingum var safnað úr
sjúkraskrám og afdrif sjúklinganna skráð.
Niðurstöður: Algengustu aðgerðirnar voru ósæðarlokuskipti með
eða án kransæðarhjáveitu. Meðalaldur sjúklinganna var 66 ár (36-
82 ár). Tímalengd aðgerðanna að meðtöldum enduraðgerðum
var 673 mínútur (bil 475-932) og tími á hjarta- og lungnavél 287
mínútur (bil 198-615). Meðalblæðing var 12.9 L (bil 9-18L) og
fengu sjúklingar að meðaltali 19 einingar af rauðkornaþykkni í
aðgerð (bil 5-61) og er þá ekki talið með hreinsað blóð úr hjarta-
og lungnavél. Hjá níu sjúklingum stöðvaðist blæðingin eftir gjöf
rFVII. Fimm sjúklingar lifðu af og útskrifuðust. Af sjúklingunum
fimm sem létust, dó einn úr óstöðvandi blæðingu í aðgerð og
annar sjúklingur dó úr blóðtappa í heila og í lungum.
Ályktanir: Hár aldur, alvarlegur hjartasjúkdómur og meiriháttar
blæðingar (> 9L) eru einkennandi fyrir sjúklinga sem fengið
hafa rfVII í hjartaaðgerð hér á landi. í öllum tilvikum hafði
önnur meðferð verið reynd og sjúklingarnir fengið mikið magn
blóðhluta. Svo virðist sem rfVII sé mjög virkt lyf í að stöðva
alvarlegar blæðingar í hjartaaðgerðum. Ljóst er að rannsaka þarf
betur fylgikvilla rfVII-meðferðar, en lyfið gæti hafa stuðlað að
myndun blóðtappa í heila og lungum hjá einum sjúklingi í þessari
rannsókn.
E 5 Samanburður á segavörnum á Landspítala á árunum
1992 og 2006
Kristín Ása Einarsdóttir1, Brynja R. Guðmundsdóttir1, Páll Torfi
Önundarsonlt2
'Blóðmeinafræðideild Landspítala, 2læknadeild HÍ
brynjarg@landspitali. is
Inngangur: Árið 1992 var gerður samanburður á notkun
próthrombíntíma (PT) og próthrombín-prókonvertíntíma (PP)
við skömmtun K-vítamín hemla (KVH) á Landspítalanum. INR
gildi reiknuð samkvæmt PP prófi reyndust algerlega sambærileg
við INR samkvæmt PT og í ljósi þess hefur áfram verið skammtað
eftir PP prófi. Árið 1992 var KVH skammtað af hjartalæknum og
tókst að halda sjúklingum innan meðferðarmarkmiðanna INR
2,0-3,0 um 37% meðferðartímans en 51% voru innan markanna
2,0-4,5. Nær 50% meðferðartímans voru sjúklingar þynntir
minna en INR 2,0. Rannsóknin 1992 leiddi einnig i í ljós, að
blæðingahætta var fyrst og fremst hjá einstaklingum með INR yfir
6,0. Arið 2006 skammtaði sérhæfðt starfsfólki KVH með hjálp
tölvuforritsins DAWN AC.
Efniviður og aðferðir: Árið 2006 var borin saman blóðþynning
(anticoagulation intensity) þriggja sambærilegra ábendingahópa
á einum tímapunkti úr rannsóknahópnum frá 1992 og úr
hópi skjólstæðinga segavarna 2006. Beitt var þverskurði í
rannsókninni.
Helstu niðurstöður: Sjúklingar með gáttatif voru innan markgilda
INR 2,0-3,0 í 43% tilvika árið 1992 en í 65% tilvika árið 2006
(49% aukning) og sjúklingar með bláæðasega með eða án
segareks til lungna í 35% á móti 65% tilvika (86% aukning).
Sjúklingar með gervihjartalokur (mechanical heart valves, MHV)
voru innan markgilda 2,5-3,5 í 30% tilvika 1992 á móti 51% árið
2006 (70% aukning). Séu meðferðarmarkmið víkkuð um +/- 0,2
INR-stig eru í sömu röð árið 2006 83%, 78% og 66% sjúklinga
innan markgilda.Tölvuskammtar eru ýmist auknir eða dregið úr
þeim í 21% tilvika við markgildin INR 2,0-3,0 en í 36% tilvika
þegar markgildin eru 2,5-3,5.
Ályktanir: Árangur segavarna mældur sem blóðþynning innan
marka hefur batnað verulega á tímabilinu en árangur mætti þó
enn batna hjá sjúklingum með MHV. Líklegt er að DAWN AC
eigi þátt í þessum árangri.
Læknablaðið/fylgirit 53 2006/93