Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Síða 34

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
vald þeirra þvarr og meðlimum
fækkaði. Milljónir verkamanna í
Suðurríkjunum standa enn utan við
samböndin og munu standa utan við
þau áfrain, því að samböndin hafa
ekki lengur félagslegt bolmagn til þess
að brjóta á bak aftur andstöðu iðju-
höldanna í Suðurríkjunum, sem hafa
ráð sýslumanna, dómara, lögreglu,
stjórnmálamanna og umboðsmanna
sambandsstjórnarinnar í hendi sér.
Milljónir atvinnuleysingja hafa verið
hraktar úr samböndunum, af því að
stjórnir þeirra óttast, að þeir kunni
að grípa til einhverra aðgerða, sem
spillt gætu samvinnunni milli sam-
bandsins og atvinnurekenda. Þannig
fjölgar með degi hverjum þeim
mönnum, sem talizt geta verkamenn,
en standa utan við verkalýðssamtök-
in.
Sjálfvirknin og vandamálin,
sem hún skapar
Síðan 1955, þegar sjálfvirknin kom
til sögunnar, hefur eftirvinnan verið
skaðvaldur í lífi verkamanna. Æ of-
an í æ hafa verkamenn þurft að taka
ákvörðun um, hvort þeir ættu að
vinna eftirvinnu eða ekki, og venju-
lega hefur ákvörðunin verið þessi:
„Skrattinn hirði þá atvinnulausu.
ViS grípum dollarann meðan hann
gefst.“ Furðulegast af öllu er, að
þetta er ekki aS kenna vanþroska
þessara verkamanna. ÞaS er ekki ein-
ungis að þeir séu færir í sínu starfi
og geti hugsað sjálfstætt, heldur
skynja þeir breyttar aðstæður löngu
á undan þeim, sem ætlazt er til að
beri ábyrgð á velferð þeirra. En þess-
um hæfileikum þeirra fylgir einn al-
varlegur veikleiki. ÞaS kemur fyrir
aftur og aftur í ýmsum verksmiðjum
og iðngreinum, að þegar verkamenn
standa andspænis miklu vandamáli,
kemur upp óeining á meðal þeirra,
jafnvel þó að þeim sé ljóst, að óein-
ingin veiki málstað þeirra sem verka-
manna. SíSan sjálfvirknin kom til
sögunnar hefur lítið bólað á vilja til
að gera verkföll, einkum ef útlit var
á að verkfallið yrði á kostnað þeirra
efnislegu verðmæta, sem verkamenn-
irnir höfðu þegar eignazt, svo sem
bíla, ísskápa, sj ónvarpstækj a o. fl.
Þeir voru ekki reiðubúnir að fórna
neinu þessu; þeir kusu heldur að
fórna málstaðnum. Flestir amerískir
verkamenn hafa vanið sig á lífskjör,
sem ekki er hægt að rísa undir með
fimm daga vinnuviku, og þessvegna
leggja þeir á sig að vinna eftirvinnu
eða einhver aukastörf. Og hvenær
sem þessum lífskj örum þeirra er ógn-
að, standa þeir andspænis persónu-
legu vandamáli, og afleiðingin er sú,
að æ fleiri ákvarðanir í verkalýðs-
málum eru teknar frá persónulegu og
einstaklingsþundnu sjónarmiði, en
ekki félagslegu eða stéttarlegu sjón-
armiði.
HvaS verður þá um stéttabarátt-
304