Tímarit Máls og menningar - 01.05.1985, Qupperneq 57

Brúðan
Og svo fór hún að barma sér en hórurnar grettu sig og slettu
tungunni, milli þess sem þær bitu laust með tönnunum í menið með
myndinni af Maríu mey sem þær báru um hálsinn. Þær gáfu mér
þegjandi merki um að sú blinda væri biluð í höfðinu, rassinum, milli
fótanna og alls staðar. Eg kinkaði kolli og þekkti söguna. Það var
alltaf sama sagan í götu Heilags getnaðar. I raun og veru höfðu
hórurnar enga trú á starfinu þrátt fyrir vinnugleðina. Karlmennirnir
voru alltaf að reyna að fá það ókeypis hjá þeim og það þreytti þær
meira en þótt þær gerðu það. Að neita var samt merki þess að þær
réðu yfir líkama sínum. Það voru einu völdin sem þær höfðu. Og nú
var byltingin að gera þær varnarlausar. Auk þess flykktust inn allar
vændiskonurnar frá nýlendunum. Samt trúðu þær á frelsið og sögðu:
E a liberdade. Þetta er frelsið.
Eg heilsaði þeim alltaf á leið minni um götuna. Þær veifuðu og gáfu
fokkí-fokkí-merki með Maríumeyjarmerkin uppi í sér. Hórurnar
koma og fara. Kannski deyja þær ungar. Kannski giftast þær.
Kannski geta þær önglað saman fé fyrir einhverri búðarholu. En þær
halda uppi lögum í götunni, hér er hvorki stolið né framdir glæpir og
fátæktin er jafnari: allir eru jafnir í eymd sinni. Þegar ég kom hér
fyrst fyrir mörgum árum unnu þær sem vinnukonur á daginn en
unnu sér inn aukafé á kvöldin. A Sevilha voru tvær, Júlíeta og
Gríselda. Gríselda fór með matinn til lögreglustjórans og lögreglu-
þjónarnir leituðu á henni, áður en hún fór inn með bakkann. Hún gat
ekki lagt hann frá sér og lögregluþjónarnir notfærðu sér það. Hún
hló með mat lögreglustjórans í höndunum með hendur lögregluþjón-
anna undir kjólnum. En fyrir bragðið sagði hún að enginn þeirra
fengi neitt hjá öllum hórunum í borginni, í hefndarskyni, þeir yrðu
að láta sér eiginkonurnar nægja. Hún njósnaði fyrir kommann sem
bjó á Sevilha og þóttist vera leikari. Þarna var líka landflótta þýskur
nasisti sem bað fyrir sér, fullur um helgar, ef Salazar dæi. Og
Hollendingurinn tók undir það, hann var líka landflótta. Hjónin sem
áttu Sevilha áttu dóttur og hún giftist nasistanum, til að bjarga
honum með ríkisborgararétti. Móðir hennar eigraði geðveik um
ganginn, haldin innri söknuði, og eiginmaðurinn sagði við mig út í
bláinn:
Þú átt gott.
Og nasistinn sagði það líka og Hollendingurinn tók undir það og
191