Tímarit Máls og menningar - 01.05.1985, Síða 91

Síðasta ást Genghis prins
reis hann upp við dogg og muldraði um leið og hann fálmaði eftir
höndum hennar:
— Unga kona sem hjúkrar þeim sem er að deyja, ég hef blekkt þig.
Eg er Genghi prins.
— Þegar ég kom til þín, var ég ekki annað en fáfróð kona utan af
landi, mælti Hefðarfrúin, og ég vissi ekki hver Genghi prins var. Nú
veit ég að hann hefur verið glæsilegastur og eftirsóttastur af öllum
mönnum, en þú þarft ekki að vera Genghi prins til þess að þér sé
unnað.
Genghi þakkaði henni fyrir með brosi. Síðan augu hans þögnuðu
var sem augnaráð hans bærðist á vörunum.
— Ég er að deyja, sagði hann með erfiðismunum. Eg kvarta ekki
undan örlögum sem ég deili með blómunum, með skordýrunum,
með stjörnunum. I heimi, þar sem allt líður hjá eins og draumur,
mundi maður álasa sjálfum sér fyrir að lifa endalaust. Eg kvarta ekki
yfir því að hlutirnir, verurnar, hjörtun séu hverful, því að fegurð
þeirra stafar sumpart einmitt af þeirri ógæfu. Það sem hryggir mig er
að allt skuli þetta vera einstakt. Aður fyrr var sú fullvissa undir niðri
mín ljósasta nautn, að sérhvert augnablik í lífi mínu færði mér
opinberun sem ekki yrði endurtekin: nú dey ég blygðunarfullur eins
og væri ég forréttindaseggur, sem hefur setið einn að dýrlegri veislu
sem ekki verður haldin nema einu sinni. Kæru hlutir, þið hafið ekki
lengur fyrir vitni annað en blindingja sem er að deyja . . . Aðrar
konur munu blómstra, jafn brosmildar og þær sem ég hef elskað, en
bros þeirra verður öðruvísi, og fegurðarbletturinn sem heillaði mig
mun hafa færst agnar ögn til á rafgulum kinnum þeirra. Onnur hjörtu
munu bresta undan þunga óbærilegrar ástar, en tárin þeirra verða
ekki okkar tár. Hendur, rakar af þrá, munu halda áfram að fléttast
saman undir blómstrandi möndlutrjám, en sömu krónublöðunum
rignir aldrei tvisvar á sömu mannlegu hamingjuna. Æ, mér líður eins
og manni sem berst með flóði og vildi finna þó ekki væri nema
örlítinn þurran skika til þess að leggja frá sér nokkur gulnuð bréf og
nokkra upplitaða blævængi . . . Hvað verður um þig, þegar ég verð
ekki lengur til þess að vikna yfir þér, minningin um Bláu prinsessuna,
fyrstu konuna mína, sem ég trúði ekki að ynni mér fyrr en eftir að
hún var dáin? Og þig, dapurlega minning um Hefðarfrúna-úr-húsi-
vafningsviðarins, sem dó í örmum mínum af því að afbrýðisamur
225