Tímarit Máls og menningar - 01.03.1993, Síða 115

heims og tortímingu hans sem rís í goðsöguleg-
ar hæðir, og eins og margar goðsögur endar hún
með skelfingu. En ekki án vonar frekar en ver-
aldarsaga norrænnar goðafræði, því einnig hér
kemur Baldur aftur.
Silja Aðalsteinsdóttir
Vegferð mannsins — og
dauðinn
Vilborg Dagbjartsdóttir: Klukkan í turninum. Forlag-
ið 1992, 56 bls.
Ný ljóðabók eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
hlýtur að teljast til gleðitíðinda á íslenskum
bókamarkaði. Þess fremur nú þegar liðinn er
rúmur áratugur síðan Mál og menning gaf út
safnritið Ljóð sem hafði að geyma þrjár áður
útgefnar ljóðabækur Vilborgar ásamt nýjum
ljóðum og ljóðaþýðingum. Frá því að Ljóð kom
út árið 1981 hafa unnendur ljóða Vilborgar
orðið að láta sér nægja það sem hún hefur birt í
tímaritum og ef til vill hafa einhverjir verið svo
heppnir að heyra hana lesa upp ljóð sín einhvers
staðar. Nokkur ljóð sem áður hafa birst í TMM
eru endurprentuð í nýju bókinni, en auk þeirra
eru hér mörg ný frumsamin ljóð og tveir þýddir
ljóðabálkar.
Klukkan í tuminum er falleg bók, bæði að
innihaldi og ytra byrði. Á kápu er málverk eftir
Valgarð Gunnarsson og fellur myndin vel að
efni ljóðanna um leið og hún vísar til titilsins.
Myndin er samansett af bláum og gráleitum
flötum, á forsíðu gnæfir grár tum sem minnir á
Hallgrímskirkju. Fyrir framan turninn og fyrir
miðri mynd stendur mannvera og er hringur
sleginn um höfuð hennar og herðar sem setur
þannig manneskjuna í brennidepil um leið og
hringurinn myndar klukku á tuminum sjálfum.
Manneskjan er miðpunktur flestra ljóðanna,
kannski mætti orða það þannig að manneskjan
og vegferð hennar um lífið sé sá þráður sem efni
ljóðanna er spunnið úr. Með þann efnisþráð í
huga má sjá ákveðna þróun í ljóðunum; í fyrsta
hluta er aðallega ort um böm og tilveru þeirra;
í þeim næsta má sjá hugleiðingar um tilfinning-
ar mannsins (ást og hatur og allt þar á milli) um
tímann, um bókmenntimar; í þriðja hluta em
ljóðrænar myndir þar sem kyrrð og einsemd eru
áberandi; og fjórði og síðasti hlutinn fjallar um
dauðann. Hér er ég að sjálfsögðu að einfalda
málið, en þennan þráð má vel finna í ljóðabók-
inni og gefur hann henni ákveðna stígandi og
markvísi íbyggingu.
Heimur barnakennarans
„Loksins loksins“ segir í einu fyrstu ljóðanna í
bókinni, en ekki er verið að fagna nýju bók-
menntaverki heldur því að loksins er komið
páskafrí eftir harðan og snjóþungan vetur.
„Loksins loksins páskafrí“ er ljóðlína úr ljóðinu
„Lóusöngur" sem er eitt magnaðasta ljóðið í
TMM 1993:1
105