Tímarit Máls og menningar - 01.09.1996, Síða 47

Eysteinn Björnsson
í kirkjugarði
Hann gekk inn um garðshliðið. Sólin var komin hátt á loít. Gróðr-
arilmur úr jörðinni. Nokkrir þrestir sátu í trjánum og sungu.
Hann þrammaði löngum skrefum niður stíginn. Gljúp mölin lét
undan með hvissandi marri eins og verið væri að kvelja kött. Gráyrj-
óttur frakkinn var fráhnepptur og flaksaðist til og frá í takt við rauðan
trefilinn og sítt hárið. Göngulagið var þyngslalegt og slangrandi en þó
undarlega kraftmikið. Há trén skyggðu á sólina en geislarnir komust
í gegn á stöku stað og sáldruðu gullnu ljósi yfir manninn á ferð milli
leiðanna.
Hann hægði á sér, nam staðar og litaðist um. Það rumdi í honum
um leið og hann hélt aftur af stað og beygði til vinstri niður í mót.
Hann gekk hægar og skoðaði legsteinana á leiðinni. Hikaði. Leit til
baka. Hélt áfram. Allt í einu blasti það við. Þrír gráir steinkrossar sem
stóðu hátt, sá í miðjunni stærstur. Dauft bros færðist yfir fölt andlitið
og hrukkurnar dýpkuðu. Hann gekk ákveðnum skrefum fram hjá
krossunum þremur, inn þröngan stíginn á milli leiðanna. Beygði sig
niður, bærði varirnar um leið og hann las. Hallaði sér hálfboginn fram
og studdi hendi á legsteininn. Steinn Steinarr skáld.
Hann lét fallast niður í grasið. Horfði lengi á stafina. Loks seildist
hann í vasann á frakkanum. Tók upp hálffullan fleyg. Skrúfaði tapp-
ann hægt af og fékk sér vænan sopa. Að því búnu færði hann sig nær
legsteininum, strauk yfir stafina, þreifaði í steinsárið — f. 13.10.1908
-d.25.5. 1958.
— Ég er kominn hingað til þess að deyja, Steinn.
Málrómurinn var grófur, hryglukenndur. Hann skók krepptan
hnefann nokkrum sinnum áður en hann rétti úr handleggnum og
opnaði greipina. I lófanum lá lítið glas með glærum vökva. Hann
kreppti hnefann aftur utan um glasið og hló dimmum, hásum hlátri.
— Eins og þú veist, Steinn, þá hef ég aldrei ort neitt af viti nema
TMM 1996:3
45