Tímarit Máls og menningar - 01.09.1996, Qupperneq 137

þá spennuvídd tilfinninganna sem hér
er að finna — allt frá djúpum unaði til
sárustu eftirsjár — og fram sett á svo
vandaðan ljóðrænan hátt sem hér.
Mest spennandi finnst mér þó síðasta
bókin, Sónata, kannski vegna þess að þar
leyfir höfundur sér meira, þ.e.a.s. sá
meitlaði stíll og agi sem einkennir hinar
bækurnar tvær víkur þar fyrir auðugu
ímyndunarafli og frumleika í mynda-
smíð og einnig er þar meiri húmor en í
fyrri bókunum tveimur. Kannski mætti
álykta (án allrar ábyrgðar þó) að sökn-
uðurinn og treginn eftir hinum horfha
elskhuga sem skáldkonan segir aflvaka
ljóða sinna sé farinn að víkja nokkuð í
Sónötu, og hún byrjuð að uppgötva
þann kraft og þá gáfú sem hún óvéfengj-
anlega býr yfir sjálf. Því þó að ég sé fyrst
manna til að samþykkja þá kenningu að
góður skáldskapur spretti öðru fremur
af þrá, þá veit ég að fyrst og fremst þarf
hæfileika, ímyndunarafl og úthald til að
kalla hann fram og koma honum á bók.
Skáldskapur Ágústínu Jónsdóttur stend-
ur til marks um hæfileika hennar sem
byggjast á fágætu ljóðrænu næmi og
auðugu ímyndunarafli — og ég hlakka
til að lesa meira.
Soffía Auður Birgisdóttir
TMM 1996:3
135