Tímarit Máls og menningar - 01.12.1999, Blaðsíða 7

í MINNINGU MÁLFRÍÐAR EINARSDÓTTUR
Vissi eins og áður
daginn og stundina.
Mundi hreina liti
í glæringunum miðjum.
Nú þarf stóran galdur
Það var ekki út í hött að Málfríður hvarf í galdri. (Hvort hann virkaði eða
virkaði ekki, fáum við aldrei að vita.) f ritmennskunni var hún stílgaldra-
kona sem leitaði að efni í töfrabrögðin. Allur hennar stíll hringsólar kringum
svipuð þemu. Það er ekkert merkilegt við þau. Þeim mun merkilegra er hvað
hún þorir að segja. Hún hefur ekki miklar áhyggjur af því að það sem hún
setur saman muni koma fyrir almenningssjónir. Enda þurfti hún ekki að
hafa áhyggjur af því fyrr en eftir dúk og disk, og þá bar hún á borð þetta ein-
kennilega sambland af eintali sálarinnar og spjalli með ffæðandi ívafi. Við
vitum ekki annað en setningarnar hafi raðað sér alskapaður á blaðið hjá Mál-
fríði. Hún segir í Samastað í tilverunni: „Ég hef horft upp á það að margir
merkismenn sátu við að tálga setningu hálfan dag, og hver öðrum snjallari,
uns setningin varð svo upptálguð að ekki mátti bæta hnífsbragði við, svo
smíðin yrði ekki ónýt, og ég hugsaði: Ekki hefði hún amma mín farið svona
að. Hún vissi ekki til að hún kynni að segja neitt, enda sagði hún aldrei neitt.“
Hvernig hún Málfríður fór að er ráðgáta sem minnkar ekki með tímanum.
TMM 1999:4
www.mm.is
5