Tímarit Máls og menningar - 01.12.1999, Síða 92

SINDRI FREYSSON
gaumgæfilega um. „Við drekktum ótal konum í Drekkingarhyl fyrir
ýmsar sakir en þó auðvitað aðallega hórdómsbrot. Mæður lausa-
leikskróa, falar konur og lausgyrtar, enduðu í þessum hyl á Þingvöll-
um með stein bundinn við annan fótinn eða hálsinn. Með tíð og tíma
seytlaði þetta vatn um jarðlögin og blandaðist vatnsbólum okkar. Við
súpum enn seyðið af lauslátustu konum landsins. Drekkum það beint
úr krananum. Þess vegna hefur þjóðin aldrei meðtekið siðaboðskap
kirkju og vandlætara sem skyldi, þess vegna er frjálslyndi hennar í kyn-
ferðismálum alræmt um heim allan. Það er vatnið. Og nú hafa útlend-
ir vísindamenn gefið því vottorð um einstakan tærleika, því að
syndirnar gömlu greinast ekki í smásjám þeirra og skilvindum. Síðan
flytjum við vatnið út í flöskum og dósum og það mun breyta siðferðis-
hugmyndum allra þeirra landa sem ánetjast. íslenskt vatn mun ganga
af kaþólskri kirkju dauðri.“
Hann lýsti þessu svo fjálglega að fjölskyldan sat agndofa. Ég sá fyrir
mér ótal fallegar konur kútveltast naktar um í tepoka sem risavaxin
krumla dýfði ofan í hyl og loks safann streyma út, lita vatnið og gefa
því bragð. Hugmyndin vakti hlátur en ég rifjaði hana upp mörgum
árum síðar þegar ég hafði búið erlendis í heilan vetur. Ágæt vinkona
mín heimsótti mig og hafði meðferðis fulla flösku af vatni að heiman,
sem ég setti í innkaupanet og hengdi út um gluggann til kælingar. Við
fórum út að borða, komum heim og drukkum tvo lítra af vatni af stút
áður en við elskuðumst. Vatnið eyðilagði vináttu okkar og breytti
henni í ástarsamband.
Ég gæti ljáð þessu atviki einhverja harmræna dýpt eða hrylling og
sagst hafa drukkið flösku af Vandalavíni á eftir, vegna þessa hliðar-
spors frá hefðbundnum samskiptum okkar, og slegið síðan höfði
hennar við vegginn þangað til hann varð alblóðugur (til að refsa henni
fyrir það sem ég kenndi mér um) - en ekkert slíkt átti sér stað. Ég lá
bara nakinn við hlið hennar, snerti tóma vatnsflöskuna með tánum og
fannst ég vera uppþembdur af vatni, fullnægður og þreyttur í senn.
Nokkru seinna fór ég um þau vínræktarhéruð sem pabbi hélt fram
að stuðst hefðu við beinagrindur og blóð og spurði varfærnislega um
sannleiksgildi sögunnar. Bændurnir sem ég hitti þóttust ekki skilja
mig eða hlógu upp í opið geðið á mér. Þeir buðu mér hvorki vott né
þurrt.
90
www.mm.is
TMM 1999:4