Tímarit Máls og menningar - 01.12.1999, Blaðsíða 65

JÁRNKROSSINN
löngu þar til þær voru komnar langt á undan. Þegar þær voru horfhar
úr augsýn, varð honum ljóst að hann var of óttasleginn til þess að flýja
burt, hins vegar bað hann þess heitt að þær gerðu það. Hann nam stað-
ar og kastaði af sér vatni. Hann bar skammbyssuna í buxnavasanum,
fann fýrir henni gegnum næfurþunnt efnið. Þegar hann hraðaði sér á
eftir konunum slóst skotvopnið við lærið í hverju skrefi. Gangur hans
varð hægari. En þegar hann seildist ofan í buxnavasann, af því að hann
ætlaði að fleygja skammbyssunni, kom hann auga á konu sína og dótt-
ur. Þær biðu hans á miðjum veginum. Hann hafði ráðgert að láta til
skarar skríða inni í skóginum, en hér var hættan á að skothljóðin
heyrðust einnig hverfandi.
Þegar hann dró upp skammbyssuna og tók öryggið af, hljóp konan
kjökrandi upp um hálsinn á honum. Hún var þung og hann átti í
vandræðum með að hrista hana af sér. Hann gekk að dótturinni, sem
starði á hann, bar skammbyssuna að gagnauga hennar, lokaði augun-
um og tók í gikkinn. Hann hélt að byssan myndi standa á sér, en hann
heyrði skothljóðið, sá að stúlkan riðaði og féll loks til jarðar.
Konan æpti og skjálftakippir fóru um hana alla. Hann varð að halda
henni. Hún þagnaði ekki fyrr en við þriðja skot.
Hann var aleinn.
Nú var enginn til þess að skipa honum að beina byssukjaftinum að
sjálfum sér. Hinir dauðu sáu hann ekki, enginn sá til hans.
Hann stakk skammbyssunni í vasann og laut yfir dóttur sína. Svo
tók hann til fótanna.
Hann hljóp til baka, alla leið upp á veginn og spölkorn eftir honum,
þó ekki í átt til borgarinnar, en í vesturátt. Loks settist hann niður í veg-
arkantinum, hallaði sér upp að tré og hugsaði sitt ráð og dró þungt
andann. Honum þótti staða sín ekki með öllu vonlaus. Nú yrði hann
að hlaupa áfram, hlaupa í vestur og forðast nærliggjandi bæi og þorp.
Hann myndi láta sig hverfa einhversstaðar, helst í stórborg, verða sér
úti um nýtt nafn, gerast ókunnur flóttamaður, venjulegur og vinnu-
samur. Hann fleygði skammbyssunni í vegarskurðinn og stóð á fætur.
Þegar hann var kominn af stað mundi hann allt í einu eftir því að
hann hafði gleymt að fleygja Járnkrossinum. Hann gerði það.
Bjarni Jónsson íslenskaði.
TMM 1999:4
www.mm.is
63