Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Blaðsíða 95

SKUGGAR OKKAR
með endurfundunum. Sá sem afneitar ástinni eða yfirgefur hana vegna
skyldustarfa, kennir þess á sjálfum sér síðar. Ljóðið endar svo:
Sagnir um öskufall
við endurfundi
hefur margur sannreynt
Við erum óhjákvæmilega komin á slóðir ástarinnar enda lætur tíminn þar
mjög til sín taka. Það eru gömul sannindi og ný að ástin sé hverful og seld
undir sömu rök og tíminn: hún stendur ekki kyrr og hún snýr ekki aftur frek-
ar en hann. Og ástin er óvissu háð eins og tímasetningar mannsins, en hún er
dýrmæt þótt fallvölt sé og börn hennar hverflynd. „Nornir hafa snúið mér
ljúfan þráð“ segir í ljóðinu „Sumar enn“ (1989) og þar er óvissa ástarinnar til
umræðu og einnig vonin sem tjáð er í þessu háttbundna erindi:
Ó, nornamáttur haltu fram á haust
hverflyndum börnum tveim á þessum stað,
og lát þau höldnum augum hverfa saman
hinzta sinn - frá tæmdum stundaglösum -
Og meðan tíminn tengir elskendur saman má vænta þess að vonin um sam-
vistir rætist, uns stundaglösin tæmast. Þau tvö sem eru einn og sami skuggi
hljóta að eiga samleið. Ljóðinu lýkur með þessu erindi:
Það er undrun í röddinni
þegar þú segir: við erum sami skuggi.
Já, anzar skuggi sem niður í beggja blóði,
af því má sjá að það er sumar enn.
En tíminn og tækifærin eiga ekki alltaf samleið í lífi fólks. Skilnaður, söknuður
og tregi búa víða í þessum ljóðum. Vandinn og vafinn felast í því að velja og
hafha og gera það á réttum tíma. Þótt jörðin snúist og dægrin hringsóli sína
leið, er maðurinn í sífelldri baráttu við tímann og verður að taka ákvarðanir
sem geta valdið sársauka þótt hvergi sé haft hátt um hann. f ljóðum Stefáns
Harðar eru sterkar tilftnningar en hann býr um þær, ekki síst söknuðinn, af
stöku æðruleysi. f ljóðinu „Um þig“ (1989) er hugsað með tregayfir ár og höf:
Dægrin sem hringsteíjur
kölluðust á
milli fjarlægra skóga
sem úthöf skildu
TMM 2000:4
malogmenning.is
93