Gerðir kirkjuþings - 2004, Blaðsíða 5

Ávarp biskups íslands Karl Sigurbjörnsson
Kirkjumálaráðherra, Bjöm Bjarnason, forseti Kirkjuþings, Jón Helgason, vígslubiskupar,
þingfulltrúar, góðir gestir. Verið hjartanlega velkomin til Kirkjuþings 2004. Eg þakka
messuna í Dómkirkjunni í morgun og móttökumar hér í Grensáskirkju í dag. Forseta
Kirkjuþings, forsætisnefnd, Kirkjuráði og starfsliði þakka ég vandaðan undirbúning
Kirkjuþings og allt gott samstarf.
Hér við setningu Kirkjuþings vil ég þakka öllum þjónum og starfsfólki og
trúnaðarmönnum kirkjunnar á hennar víða vettvangi. Guð launi og blessi þjónustu, áhuga,
trúmennsku, umhyggju. Allt sem stuðlar að því að byggja upp söfnuð Guðs, sem
samfélag í trú og gleði, opna fagnaðarerindinu dyr og greiða því veg meðal manna.
„Samfélag í trú og gleði!“
„Samfélag í trú og gleði!“ er yfirskrift þessa starfsárs kirkjunnar. Sjónum er beint að
samfélagi trúarinnar, og áhrifum þess til uppbyggingar og eflingar lífsins, hins góða lífs í
landinu okkar. Það gerist ekki með umsigslætti og gjömingum, það gerist með því að
rækta og iðka bæn og helgun, viðmót virðingar, nærandi orð sál og anda. Það gerist með
því að virkja áhuga og þátttöku og kalla til ábyrgðar á samfélaginu, „leggja rækt við
persónuleg tengsl, sýna hlýju og gleði,“ eins og segir í Stefnu og starfsáherslum
kirkjunnar.
Undanfarin ár hefur átt sér stað mikil ytri uppbygging í Þjóðkirkjunni. En hér er líka
trúarvakning. Það má sjá í vaxandi áhuga og væntingum, í aukinni þátttöku í
margvíslegum fræðslutilboðum og námskeiðum kirkjunnar, greinilegur er aukinn áhugi á
að fræðast um kjamaatriði trúarinnar, kallað er eftir hópastarfí, bænahópar eru víða fastur
þáttur í safnaðarstarfmu, og gleðilegt er að sjá víða stóraukna þátttöku í guðsþjónustunni
og mikla fjölgun þátttakenda í altarisgöngunni, þetta eru lífsteikn og merki um vakningu,
sem mun bera ávöxt. Guðs andi er að verki.
Ymsar nýjar en þó gamlar hefðir hafa komið fram kringum helgihald og trúarsamfélagið.
Ein þeirra eru samskot eða fórn í messunni. Hér í Grensáskirkju og í Hallgrímskirkju er
þetta orðinn fastur liður í guðsþjónustu helgidagsins. Þetta ættu fleiri söfnuðir að skoða.
Við erum eina kirkjan í veröldinni þar sem ekki þykir sjálfsagt að leggja fram fjármuni til
Guðs þakka í guðsþjónustunni. Það em sögulegar ástæður fyrir því. En það er líka
trúariðkun að taka upp veskið sitt frammi fyrir Guðs augliti og leggja gjöf sína á altarið.
Það er hluti þess að helga lífið og alla hluti.
Eg þakka undursamlega sálmaveislu, þriggja daga dagskrá, sem fléttuð var námskeiðum,
málþingi, ráðstefnu og tónlistardagskrá. Tiltæki þetta er liður í stefnumörkun
kirkjutónlistar og upptaktur að endurskoðun sálmabókarinnar. Við vorum minnt á þau
djúpu spor sem lífsverk manna eins og dr. Róberts A. Ottóssonar og dr. Páls Isólfssonar
að endurheimt kirkjutónlistararfs okkar mörkuðu í endurreisn og eflingu íslenskrar
menningar. Eins má minna á hvernig kirkjukóramir urðu vermireitir og vaxtarsprotar
sönglífs og tónlistarmenningar þjóðarinnar, það vil ég fullyrða, þótt svo að lítt sé á lofti
haldið. Nú horfum við á gleðilegan og þróttmikinn vöxt barnakórastarfs í landinu, sem er
að miklu leyti tilkominn fyrir atbeina kirkjunnar. í því sambandi vil ég nefna og þakka
útgáfu Skálholtsútgáfunnar á Söngvasveigum, sem hafa reynst kórastarfi í landinu
3