Gerðir kirkjuþings - 2004, Blaðsíða 106

Lokaorð biskups íslands Karls Sigurbjörnssonar
Forseti, Kirkjuþing.
Ég vil taka undir þakkir fyrir hið góða og giftudrjúga starf sem hér hefúr verið unnið á
kirkjuþingi að þessu sinni, á þessu óvenju afkastamikla þingi. Ég vil þakka forseta og
varaforsetum kirkjuþings fyrir þeirra góðu forystu og starfsfólki þingsins öllu fyrir þeirra
góðu þjónustu alúð og umhyggju sem að við höfúm notið þessa daga. Þingfulltrúum
öllum þakka ég einkar gott samstarf og samtöl og samfélag.
Mörg mál hafa verið afgreidd. Sérstaklega vil ég fagna yfir og þakka samþykkt fræðslu-
og tónlistarstefnu kirkjunnar. Með samþykkt þessara stefnumarkana er brotið í blað og
kirkjuþing hefur sett ffam stefnu sem mun setja mark sitt á líf og starfsemi biðjandi og
boðandi kirkju á komandi árum. Til hamingju með það og Guð launi og blessi það sem að
þið hafið lagt hér að mörkum. Guð gefí góðan ávöxt.
Ég veit ekki hvort þið hafið veitt honum athygli en hann stendur hér í horninu krossinn
rauði. Þið vitið hvaðan hann kemur þetta er krossinn sem var gerður fyrir Kxdstnihátíðina
á Þingvöllum árið 2000 og fór þar fyrir iðrunargöngu og helgigöngu í upphafi messu og
stóð við altarið á sviðinu á Þingvöllum. Það er undursamlegt að hafa fyrir augum þetta
tákn sem minnir okkur á þá miklu hátíð sem þar var á aldamótum og þegar við vorum
með sérstökum hætti minnt á það sem þjóð, að við erum og við viljum vera kristin þjóð
og ganga fram undir krossins merki.
Það hefur nú oft verið að okkur hefur fundist þungt fyrir fæti og sem togkraftarnir sem
gangi gegn þeirri staðreynd sé býsna aflmiklir. En þrátt fyrir það þá megum við vita að í
upphafí tuttugustu og fyrstu aldar lifum við tíma mikilla tækifæra, til þess að halda fram
merki krossins og halda fram og vitna um og lifa hina kristnu trú og koma því til skila að
Guð er góður og lífið er dásamlegt þrátt fyrir allt. Ég sá tilvitnun í enskan samfélagsrýni
sem var að leggja mat á samtíð okkar og hann sagði að menning okkar samtíðar væri
“idiot culture” fáráðlingamenning, vitleysingamenning og hann sagði að í fyrsta sinn í
mannkynsögunni sé hið skrýtna og fáránlega, vitlausa og ruddalega viðmiðunin. Við
horfum upp á kerfisbundna forheimsku menningar og uppeldi segir hann.
Já, það má vel vera, en í þessu blasa tækifærin við, þau blasa við, vegna þess að þegar
öllu er á botninn hvolft að þá er í raun ekkert fáránlegra, furðulegra en krossinn.
Hneykslið og heimskan, hin kristna frásögn um upprisu hins krossfesta og fræðsla
kirkjunnar, miðlun boðskaparins, er meira en námskeið og kennsla og framsetning
upplýsinga. Með því að læra sögurnar og sönginn og iðkunina og atferlið mótast fólk sem
lærisveinar, og samfélagið mótast sem Guðslýður. Það er engin iðkun og ekkert atferli í
kirkjunni sem ekki er ætlað fræða og móta og byggja upp. Tónlistin og fræðslan skipta
þess vegna svo miklu máli. Lúther lagði áhersluna á sönginn, á söng safnaðarins, vegna
þess að orðið á ekki aðeins að vera orð sem við hlustum á, eða lesum eða nemum, heldur
eigum við öll ungir og gamlir og hvar svo sem í stétt sem þeir standa og hvernig svo sem
þeirra hæfíleikar og andlegu kraftar eru eiga að hafa tækifæri og möguleika til þess að
syngja það. Aðeins þannig verður sagan um Guð og heim og ást Guðs, ábyrgð manns og
um fyrirgefninguna sem sigrar sekt og synd, sagan um lífið sem sigrar dauðann. Aðeins
þannig verður hún hluti af okkar lífi og okkar sögu og mótar með sínum hætti
menninguna og söguna.
104