Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2011, Qupperneq 210

210
JONATHAN COLE
aðhaldi með skipulagðri efahyggju, en gildi ferlisins sást glögglega í
Columbia háskólanum í gagnrýni kollega Genova á ræðu hans.
Auðvitað höfðu þeir sem vildu bera upp mótmæli við Columbia háskól-
ann og annars staðar rétt til að gera það og slíkum andmælum ætti að svara
með viðeigandi hætti. En bréf, tölvupóstar og önnur skilaboð komu ekki
bara frá einstaklingum sem brugðust ótilkvaddir við fréttunum. Andmælin
áttu einnig rætur að rekja til vefsíðna sem lögðu fram mótmælatextann, til
skipulagðra aðgerða íhaldshópa sem vildu þröngva háskólunum til að
grípa til aðgerða gegn prófessorum sem höfðu skoðanir sem þeim voru
ógeðfelldar.
Ráðist hefur verið gegn hollustu bandarískra háskóla við akademískt
frelsi og frelsi til rannsókna. Drjúgur hluti mótmælanna hefur beinst að
viðleitni háskólanna til að víkka þekkingarsvið sitt til Austurlanda nær og
ráða sérlega hæfa fræðimenn frá þeim svæðum. Spennan í Austurlöndum
nær hefur í raun og veru endurspeglast í háskólunum. Lausráðnir fræði-
menn sem opinskátt hafa gagnrýnt ísraelsk stjórnvöld fyrir stefnu þeirra
gagnvart Palestínumönnum og nágrönnum þeirra hafa verið sérstaklega
berskjaldaðir.60 Sumir þeirra sem hafa orðið fyrir gagnrýni hafa verið
bandarískir ríkisborgarar og aðrir hafa verið frá Austurlöndum nær.
Það tók mörg ár að ákveða fastráðningu Josephs Massad við Col umbia
háskóla og gerðist loksins í júní 2009. Massad, sem er prófessor í nútíma-
stjórnmálafræði og þekkingarsögu Arabalanda, hefur gefið út þrjár bækur
hjá mjög virtum útgefendum og fleiri en tuttugu fræðigreinar ritrýndar af
fræðimönnum. Fræðistörf hans fengu afar lofsamlega dóma tuttugu fræði-
manna á hans sviði og úr skyldum greinum sem voru beðnir um mat á
60 Ég sat í meira en sjöhundruð sérnefndum um fastráðningar í Columbia háskólan-
um meðan ég var deildarforseti. Þetta eru trúnaðarfundir og oft er erfitt fyrir
utanaðkomandi aðila að skilja af hverju tiltekinn umsækjandi fékk ekki fastráðn-
ingu. Ég hef litið yfir mál þar sem vonir um fastráðningu voru miklar en matið
samt á þá leið að verk viðkomandi væru ekki nógu góð til að standast þær kröfur
sem Columbia háskólinn gerði til fastráðningar. Fáir utanaðkomandi – og enginn
um sækjandi sem var vísað frá – trúðu því að ákvörðunin væri óhlutdræg. Að
mínum dómi voru þær sanngjarnar. Dómnefndarálit eru svolítið eins og svartir
kassar: Þú getur séð hvað fer inn og hvað kemur út um hinn endann en það er ekki
hægt að vita hvað gerðist inni í kassanum. Ákvörðun getur frekar orðið neikvæð
vegna rangra dóma um gæði verka og hæfileika umsækjanda en þegar réttir mæli-
kvarðar eru notaðir. Það eru þó án efa alveg eins mörg dæmi þess að fólk sem ekki
hefur unnið til fastráðningar á grundvelli gæða verka sinna fær hana. Í raun eru
vitlausar ráðningar (þeir sem fá fastráðningu en verðskulda það kannski ekki) lík-
lega fleiri en vitlausar frávísanir.