Skírnir - 01.09.1997, Page 10
284
BILL HOLM
SKÍRNIR
or við rótgróinn háskóla, stundandi andríkar samræður í samfé-
lagi við fagrar konur, gott viský, Mozart. A stundum, þegar ég
var fimmtán ára, hefði ég sætt mig við miðstöðvarhitun og minna
Jello, en í huganum hélt ég tryggð við „heildaráætlunina“.
Með stríðum hljómum kem ég, með lúðrum mínum
og trumbum,
ég leik ekki marsa til heiðurs yfirlýstum
sigurvegurum einum,
ég leik marsa hinum sigruðu og vegnu.
Hafið þið heyrt að gott sé að sigrast á öllu?
En það er líka gott að falla, orrustur tapast í sama anda
og þær vinnast.
Trumbuna lem ég og hamra fyrir hina dauðu
og blæs þeim mínu hæsta og líflegasta.
Lifi allir þeir sem mistekist hefur!
Og orrustuskipin sokkin í sjóinn!
Og þeir sjálfir sem sukku í sjóinn!
Og allir herforingjarnir sem töpuðu bardögunum
og allar sigraðar hetjur!
Og allar óteljandi, óþekktu hetjurnar, jafnokar
mestu hetjanna sem þekktar eru!
Eg yfirgaf Minneota við upphaf eina stríðsins sem Bandaríkin
hafa tapað. Á meðan ég ferðaðist, menntaðist, kvæntist, skildi og
gerðist lífsreyndur, gekk auðnuleysið sinn gang með þjóðinni:
einn eða tveir forsetar skotnir, hagkerfið hrunið, maðurinn, sem
sérhver bandarísk móðir varaði börn sín við að þiggja af bílfar
eða sælgæti, var kjörinn forseti í eigin persónu með yfirgnæfandi
yfirburðum og þeysti beina leið á vit íburðarmikillar niðurlæg-
ingar, einmitt sökum þess sem mæðurnar höfðu varað við. Vatnið
í iðrum Bandaríkjanna reyndist eitrað. Borgir eins og Denver,
Los Angeles og Chicago hurfu sjónum í reyk sem nauðsynlegt
reyndist að vara við í dagblöðum. Sá orðrómur lagðist á að