Skírnir - 01.09.1997, Side 19

SKÍRNIR
AUÐNULEYSISHLJÓMKVIÐAN
293
brakandi stigann upp á loftið þar sem kórinn söng. Pauline lék
undir við guðsþjónustuna, annan hvorn sunnudag, og söng þegar
hún lék ekki.
Kór Lúthersku Sankti Páls kirkjunnar samanstóð af tíu til
fimmtán íslenskum, eldri dömum, flestum ógiftum og óhemju
virðulegum. Þær voru aðall söngsins. Einungis þrír karlmenn
sungu með þeim: Gunnar, lágvær, djúpur bassi; annar, jafn lágvær
en hrjúfari baríton; og ég, feitur og lágvaxinn 11 eða 12 ára strák-
ur sem söng sópran eða tenór, eftir því hvernig lá á röddinni sem
var byrjuð að breytast. Yfirleitt var ég eini meðlimur Sankti Páls
kórsins undir sjötugsaldri.
Eg sat hjá Gunnari sem alltaf virtist niðursokkinn í einhvern
óskiljanlegan sút sem ekkert gat bætt úr. Rödd hans hljómaði
mörgum áttundum neðan við hvunndaginn, eins og hún kæmi úr
djúpum brunni. Hann var í brúnum jakkafötum úr grófu ullar-
efni, löngu komnum úr tísku.
Tjúllaða Rose sat nálægt Pauline. Eftir lát hennar, á táningsár-
um mínum, heyrði ég sagt frá geðveiki hennar, trúarofsanum,
hvernig hún ráfaði um kornakrana og prédikaði á íslensku, en
þegar ég var barn að aldri, var hún bara hún Rose og ekkert
skrítnari en aðrir fullorðnir. Börn dæma hvert annað af hörku, en
eru ekki smásmuguleg í mati sínu á fullorðnum. Hvort sem þeir
eru heilbrigðir eða vitfirrtir, merkismenn eða drabbarar, drukknir
eða allsgáðir, virðast þeir einfaldlega sjálfum sér líkir og sérkenni
þeirra velta fremur á aldri en mismunandi venjum, persónuein-
kennum eða yfirbragði.
Rose minnti á fugl sem var skipað að halda áfram að borða,
þótt hann langaði að fylgjast með áhugaverðum stimpingum fugl-
anna í næsta hreiðri. Hún hjó höfðinu í átt að gólfinu nokkrum
sinnum, án þess að gefa mikinn gaum að frækornunum við fætur
sér, lyfti síðan upp goggnum og kíkti laumulega í kringum sig
með hálfbrosið á vörunum, líkt og umhverfið væri næstum fynd-
ið. Andlit hennar var lítið og magurt, augun föl og fljótandi,
nærri lithimnulaus.
Rose dó af völdum blóðtappa, árið 1956, þá á sjötugsaldri.
Veiku slagæðarnar í heila hennar gáfu sig alveg að lokum. Gunnar
dó 74 ára, árið 1961. Ég söng við útför þeirra beggja, og þótt ég