Skírnir - 01.09.1997, Síða 83

SKÍRNIR
DÝRLINGUR OKKAR ALLRA
357
Það skáld sem augljóslegast hefur tileinkað sér kvæðastíl
Heines er Örn Arnarson (Magnús Stefánsson). Hann var ekki
langskólagenginn en lagði sig fram um að kynna sér erlendan
skáldskap og las hann á Norðurlandamálunum, ensku og þýsku.
Bjarni Aðalbjarnarson segir í grein um skáldið: „Magnús nam
þýzku tilsagnarlaust, eftir að heimsstyrjöldin fyrri hófst, að
miklu leyti af þýðingu Pilts og stúlku eftir Poestion. Gekk hann
þá í bindindi að lesa nokkurt orð á öðru máli - leit ekki einu sinni
í íslenzk blöð - og hélt það eigi skemur en misseri."44 Þýsku-
kunnáttu sína notaði Magnús m.a. til að þýða tvö kvæði eftir
Heine en þó miklu fremur til að móta eigin ljóðstíl sem oft ber
ríkan keim af kveðskaparaðferð og hugblæ Heines. Erni tekst vel
að nýta sér bragarhætti Heines fyrir leikandi hagmælsku sína og
orðheppni. Hann tileinkar sér dyggilega hinn íroníska stíl meist-
arans og tekst vel að beita aðferð Heines jafnt í félagslegum
ádeilukvæðum, háðskri sjálfsskoðun og meinfyndnum athuga-
semdum um hégómaskap og sýndarmennsku. Þetta má t.d. sjá í
kvæðinu „Við skál“ þar sem mælandinn ræðir við samvisku sína
um neyslu áfengis. Þar er m.a. þetta erindi:
I þessu glæra gleri
er gott og áfengt vín,
sólskin og sumarilmur
sunnan frá ánni Rín.
Einnig í kvæðinu um ríku ekkjuna fögru sem var ættuð að austan.
Fegurð hennar og glæsileika er lýst með hrifnæmum orðum en
dýrðin hrynur í lokin. Tvö síðustu erindin eru svona:
En fegurst var húmdökkt hárið
og hvítu tennurnar þó.
Það sá ég í dansinum sveiflast,
þær sá ég er hún hló.
44 Grein þessi ber yfirskriftina „Magnús Stefánsson“ og birtist aftast í 3. útgáfu
Illgresis 1949.