Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1994, Síða 68

VILHJÁLMUR ÁRNASON
Það var í þá daga, þrír þættir
Frá Hánefsstöðum í Hornafjarðarós
Miðvikudaginn 10. nóvember árið 1920 blés hvass norðvestan vindur
á Faxaflóa með snjóhríð og kröppum sjó. I sortanum öslaði vélskipið
Leó frá Reykjavík og stefndi fyrir Snæfellsnes á leið til Vestfjarða. Þetta
skip var eitt hið glæsilegasta í íslenska vélbátaflotanum, með meiri
ganghraða en flest önnur íslensk vélskip. Skipið komst ekki fyrir Snæ-
fellsnes þennan dag sökum veðurs og varð að snúa við til Reykjavíkur
og kom þangað að kvöldi. Það sem gerði siglingu þessa óvenjulega og
ævintýralega var það að ætlunin hafði verið að sökkva skipinu fyrir vest-
an Jökul. í því skyni höfðu verið boruð sex göt á botn skipsins og kork-
tappar með ífestum öngultaumum verið reknir í þau til þess að geta
kippt töppunum úr þegar sökkva skyldi skipinu. Úr þessari fyrirætlan
varð ekki vegna hins vonda veðurs þar sem hætta var á að skipverjar og
farþegar gætu ekki bjargast ef skipið færi í hafið, en stjórnendur skipsins
voru einmitt þeir er kippa skyldu töppunum úr byrðingnum. Skip og
verðlaus farmur þess var hátt vátryggður og ætlunin var að ná vátrygg-
ingarfénu og græða vel á tiltækinu. Taldi einn þeirra aðila er að þessu
stóð, fyrir dómi, að svipuðum aðferðum hefði verið beitt í Noregi og
lánast vel! Áður en önnur tilraun yrði gerð hafði kvisast um málið og
lögreglan skarst í leikinn. Einhver hefur “kjaftað frá” og þar með var
spilið tapað. Má segja að það styrki þá kenningu, að það þurfi “stálheið-
arlegan” mann til þess að kveikja í vel vátryggðu húsi.
Enn urðu nýir kaflar og minnisstæðir í sögu þessa skips.
Rúmlega tveim árum eftir þá atburði er nefndir voru hér á undan, eða
hinn 6. mars 1923 fær Vilhjálmur Ámason frá Hánefsstöðum við Seyð-
isfjörð afsal fyrir vélbátnum Leó RE-225. Skipið hafði áður skipt um
eigendur síðan árið 1920 er reynt var að sökkva því. Vilhjálmur lét skrá