Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1994, Qupperneq 198

196
MÚLAÞING
að taka fram að Andrés var aldrei orð-
aður við áfengi, og eg heyrði aldrei
neitt um hann í þá átt nema í þetta
eina sinn.
Nú lögðu þeir á fjallið, upp Hrygg-
ina utan við Göngudalsárgilið og upp í
Göngudalinn. Það var þæfingur í
snjónum, ekki ófærð.
Þetta er fjallvegur í brattara lagi,
fyrst Hryggirnir og síðan dalurinn sem
er eins og skúffa milli Grjótfjalls og
Kerlingarfjalls, mestallur talsvert á
fótinn, en að ofan lokast dalurinn með
snarbrattri brekku svo þvert um dalinn
að vart verður hjá henni komist upp í
skarðið. Þó er hægt að ganga hana af
sér með því að fara upp nokkuð erfið-
an jaðar á vinstri hönd þegar farið er
uppyfir. Það er heldur erfiðari leið, en
þó ekki til stórra muna.
Halldóri leist ekki á kinnina, því að
hún á til að hlaupa þegar snjór safnast
í hana. Hann stakk því upp á að þeir
þræluðust upp jaðarinn. Það töldu hin-
ir óþarft. Halldór sat við sinn keip,
löngum þrjóskur, og fór þar upp, en
hinir lögðu í kinnina. Það var vel
vinnandi vegur upp jaðarinn, og hann
gaf þeim þrem sem kinnina köfuðu
auga.
Allt í einu sér hann að snjórinn í
kinninni losnar og hleypur fram. Hann
sá tvo þeirra hverfa í kóf og snjó sem
barst örhratt niður brattann. Einn varð
eftir, gat rifið sig úr flóðinu og hljóp
niður í slóð þess. Halldór hljóp þá líka
til, og þeir Andrés Bjömsson mættust
og horfðu nú agndofa á snjódyngjuna
við brekkurætur. Þar sást engin mann-
leg hreyfing, fönnin hafði gleypt þá
Andrés í Geitavík og Stein.
Þeir þessir menn gengu við stengur,
ef til vill vel þriggja álna broddstafi,
eg veit það ekki, en gágóð prik voru
það. Nú fóm þeir út á hlaupdyngjuna
og ráku í hana stafina þar sem líkleg-
ast þótti að finna mennina. Fljótlega
rakst önnur stöngin í eitthvað annað
en snjó, og um leið heyrðist óp niðri í
fönninni og barst til eyma upp um
holuna eftir stöngina. Þá kröfsuðu þeir
snjóinn sem mest þeir máttu og leið
ekki á löngu þangað til Steinn kom í
Ijós og náðist hann brátt upp. Stöngin
hafði hitt hann óþægilega og við það
rak hann upp ópið. Hann var móður af
andþrengslum, gekk upp og niður en
jafnaði sig fljótt. Nú var Andrés í
Geitavík eftir, elstur þeirra félaga, og
þeir Halldór og Andrés ráku niður
stengurnar svo hratt sem mest þeir
máttu um stund þar til þeir fundu að
upp úr holu gaus hoffmannsdropaþef-
ur nokkuð sterkur. Þá fóru þeir að
krafsa sem óðast og eftir æðistund
fundu þeir Andrés. Pabbi sagði að
hann hefði verið rauður og þrútinn í
framan, bersýnilega kominn að köfn-
un og funheitur, andlitið og líkaminn
allur að því er virtist. Hann var æði-
stund að jafna sig, blés mjög liggjandi
í fönninni, en stöngin hafði hitt hann í
ennið það fast að það dældaðist og bar
hann þá dæld til dauða.
Eftir nokkra stund staulaðist hann
þó á fætur, skjögraði til og var með
hálfgerðu óráði.
Þama lauk hinni fyrirhuguðu Hér-
aðsferð a.m.k. í bili og þeir fóru slóð-
ina til baka. Þeir studdu við Andrés á
göngunni og óráðið hélst drjúga stund,
en hvarf þó er frá leið.
Meira man eg ekki úr þessari sögu
sem gerðist um svipað leyti og eg