Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Síða 90

Múlaþing
Skálanes nema með leyfi þeirra. Allt
Skálanesland inn að Ytri-Sandá var eitt
bannsvæði. Heimilisfólkið á Skálanesi mátti
þó fara um bannsvæðið og eins út af því og
heim aftur, en allt varð þetta að vera í
samráði við Breta.
Svo fór að lokum að Grímur varð að
yfirgefa eignarjörð sína Skálanes. Fluttist
hann þá með fjölskyldu sína inn í kaup-
staðinn. Það var að sumri til. Hann átti þó
enn kindur sínar úti í Skálaneslandi. Haustið
eftir að Grímur flutti frá jörð sinni skellur á
mikil stórrigning með krapahríð niður undir
byggð. Hann fór þá að gæta kinda sinna.
Ekki kom hann fyrst heim að íbúðarhúsinu
heldur gekk hann upp Paldra, Sandárdal og
svo út á Skálanesbjarg.
Það var komið myrkur þegar Grímur
kom heim að íbúðarhúsinu. Enn var ausandi
rigning og var hann orðinn hrakinn og
kaldur. Hann stóð undir þeirri hlið hússins
sem veit að sjónum, hugsaði sitt ráð og var í
þann veginn að ganga að sínum eigin dyrum,
kunngera komu sína og jafnvel biðjast
gistingar. Þá kvað við skot. Byssukúla kom
niður í hlaðið rétt við vinstri hlið hans, svo
skall önnur kúla í hlaðið hægra megin við
húsbóndann. Hann leit upp til glugganna á
efri hæð. Sá hann þá á byssuhlaup sem
vísuðu út úr gluggunum en ekki kom hann
þá auga á skyttumar. Enn kvað við skot og
nú beint fyrir framan Grím. Þannig gekk
þetta til um stund. Nokkrar kúlur skullu í
jörðina rétt hjá honum en þær gerðu honum
engan skaða. Allt í einu féll á hann sterkur
ljósgeisli. Grímur nærri blindaðist þegar
hann horfði í hann. Þá sér hann allt í einu tvo
menn koma utan úr myrkrinu. Það glampaði
á byssustingina í ljósgeislanum. Þeir nálguð-
ust Grím hægt og varlega. Allt í einu segja
þeir báðir samtímis „papa“ og létu byssumar
snúa hlaupunum upp í loftið. Gengu þeir svo
til hans og tóku undir sinn hvorn handlegg
88
hans og leiddu hann inn í húsið. Nú var ekki
gott í efni, hvorugir skildu aðra þegar talað
var en Grímur áttaði sig þó fljótlega á því að
þarna voru varðmennirnir einungis að
skyldustörfum sínum. Hann hafði ekki látið
þá vita um ferðir sínar og því sjálfur
brotlegur við þær reglur sem þarna giltu.
Þetta var yfirlýst bannsvæði. Það varð Grími
til happs í þetta sinn að ekki höfðu orðið
mannaskipti í varðstöðinni frá því að hann
hafði verið þar seinast á ferð. Þama var liðs-
foringi sem þekkti „papa“ og með honum
hermaður af lægri stigum. Þeir leiddu svo
Grím til stofu. Mikið var talað en það skildi
Grímur ekki; hann skildi þó að þeir voru að
tala um hann. Eftir skamma stund kom
maður inn í stofuna með whiskyflösku,
sódavatn og staup. Hann blandaði í staupið
og rétti Grími. Hann þáði staupið og renndi
niður innihaldi þess á svipstundu. Hermaður-
inn blandaði þá aftur í staupið og setti það á
borðið hjá honum.
Það skal tekið fram að Grímur neytti afar
sjaldan áfengis og fór alltaf vel með það. I
þetta sinn kom sér vel að fá hressingu því að
nú var hann kaldur og hrakinn af óveðrinu og
nær því alveg gegnblautur. Honum hlýnaði
vel af þessu eina staupi og lét hitt standa
óhreyft á stofuborðinu.
Hermaðurinn sem kom með hressinguna
gekk nú út með whiskyflöskuna í hendinni
en inn kom annar með föt á handlegg, gekk
til Gríms og reyndi að gera honum skiljan-
legt að hann ætlaðist til að hann hefði fata-
skipti og færi í þessi föt sem voru bæði innri
og ytri fatnaður. Svo reyndi hermaðurinn að
gera honum það skiljanlegt að fötin hans
yrðu þurrkuð. Hermaðurinn gekk svo út úr
stofunni og lokaði dyrunum.
Þó Grímur væri nú öðru vanur en að
hlýða hermönnunum í einu og öllu þá
hugsaði hann sig nú vandlega um í þetta
sinn. Mesti kuldahrollurinn var nú farinn úr
1