Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Qupperneq 113

Hreindýraveiðar
sleppa taum af hesti, þá var allt í uppnámi.
Þegar við höfðum komið þessum sjö
dýrum í klyfjar og gengið frá á hestunum
var haldið af stað til byggða en þá var mjög
liðið á dag og þegar við komum að Hölkná
var orðið nær aldimmt. A sex hestum var
gengið frá eins og lýst er hér að framan,
einn tarfur á hverjum hesti og þar með
stórhymdur haus öðru megin á hverjum
þeirra. A einum hestinum var kýrskrokkur-
inn og þar með eitthvað af öðru dóti. Þegar
yfir Hölkná var komið uppgötvaðist að
hálfur kýrskrokkurinn var týndur og fannst
ekki við fljótlega leit en ekki gott að eyða
tíma frá lestinni, því með dimmunni urðu
hestarnir órólegri og hættulegt ef þeir riðl-
uðust eitthvað vegna hornanna sem stóðu út
í loftið og gátu þá rekist í næsta hest. Þama
voru skildar eftir klyfjarnar af þessurn hesti.
Hitt héldum við með áfram upp undir
Kálfafellsslakkann en þar sem við treystum
okkur ekki til að fara með lestina niður
brekkumar í Hrafnkelsdalnum í myrkrinu,
tókum við af hestunum þama austan í
brúninni. Um leið og við höfðum sleppt
hendi af hestunum þutu þeir út í myrkrið en
við höfðum ekki sleppt taumum reiðhest-
anna, annars hefðu þeir verið þotnir líka.
Við riðum svo af stað og fundum lausu
hestana á leið okkar niður í dalinn. Eftir
nætursvefn á Aðalbóli sóttum við svo
flutning okkar og fundum þá í leiðinni klyf-
ina sem týnst hafði kvöldið áður, var hún í
Hölknánni en hafði í myrkrinu litið út eins
og einn steinninn og því ekki auðfundin við
þær aðstæður. Næsta dag sóttum við svo
tarfana þrjá og var ekkert sögulegt við þá
ferð.
A þessum árum var ekki hægt að selja
hreindýrakjöt og var allt þetta kjöt notað til
matar á heimilunum. Þá voru ekki komnar
frystikistur og varð að geyma þetta með
hefðbundnum aðferðum, saltað og reykt, en
Höfundur skimar eftir hreindýrum norðan Snœ-
fells. Ljósm.; Jónas Arnason.
þó var dálítið soðið niður sem þá var ný-
mæli. Nýtt var svo notað eins mikið og
hægt var og þann tíma ekkert etið annað en
hreindýrakjöt. Það kom fyrir að móðir mín
bjó til lifrarpylsu úr hreindýralifrinni og
notaði þá mörinn sem tarfarnir safna á
malirnar í það slátur.
Næsta haust fórum við einnig á
hreindýraveiðar, höfðum þá svipað mörg
leyfi og árið áður. Það haust fundum við
hreindýrin í Eyvindarfjöllum og var það
stærsti hreindýrahópur sem ég hafði þá séð,
töldum við að í þeim hópi væru um það bil
800 dýr. Gekk okkur veiðin erfiðlega það
haust, því í svona stórurn hóp þar sem að-
eins má skjóta viss dýr, í þessu falli gömlu
tarfana, er erfitt að komast í færi en það
mátti ekki vera langt, þar sem við vorum
111