Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Qupperneq 145

ANDRÉS B. BJÖRNSSON
HERRIFHLLINN i
OG BLÝKÚLANí
Árið 1911 voru fimm búendur
* Geitavík i Borgarfirði. Einn
l^eirra var Sigurður Einarsson, ung
ur maður og ókvæntur. Annar var
•iakob Sigurðsson fjölskvldumað-
ur. Aðrir komt ekki við þessa
sugu.
Sigurður og Ji- kob stunduðu báð
’r landbúskap og veiðiskap til
iands og sóttu sjó á árabáti. Þeir
v°ru fengsælir aflamenn og báru
mikla veiðigleði í brjósti. Sigurður
iranaði mörgum seinum með stór-
u<m herriffli. sem hann hafði að
iani um árabil frá Þorsteini bónda
Magnússyni í Höfn.
Einn sólríkan sumardag í blæja-
i°gni og tjarnsléttum sjó kemur
trollari, eins og þá var sagt, inn
iiorgarfjörð, heldur nær norður
iandi. Þeir Sigurður og Jakob voru
nærri hvor öðrum i heyi á túninu.
Þóttust þeir fullvissir, að trollar-
inn væri með vörpu úti og drægi
hana inn fjörðinn. Sáu þeir marga
menn á þilfari í fiskaðgerð.
Þeim þykir nú blóðugt að horía
^ útlent skip draga vörpu svo að
seSja fast uppi við landsteina, og
ekkert gert til að klekkia á
Veiðiþjófunum. Dettur Sigurði þá i
hug herriffiliinn — segir við Ja-
kob, að gaman værí að senda þjóf-
unum kveðju með rifflinum.
„Já, blessaður, við skulum fara
oiður á Selaþúfu"
Það er smáhæð á sjávarbakkan
um niður af Geitavíkurbænum. Eft
IGEITAVÍK
PLANKANUM
ir smástund eru þeir félagar komn
ir á Selaþúfuna með riffilinn og
skot í hann. Þeir hafa hraðar hend-
ur, hlaða riffilton, leggja hann á
þúfuna, miða á stjórnpallinn og
láta dundra á trollarann, sem næst
um var kominn inn á móts við
Selaþúfuna. Þeir sjá vatnsgusu ör-
stutt frá skipinu. Hækkaði Sigurð-
ur þá siktið, sem er á hjörum, og
sendir þrjótunum aðra kveðju.
Skipverjar verða þess nú varir,
að þeim eru sendar óblíðar kveðj
ur. Mikil hreyfing komst á þá, er
á þilfari voru, Þá sendi Sigurður
sína þriðju kveðju úr rifflinum,
er hann hafði enn miðað vandlega
á stjórnpall. í sömu andrá snögg-
snýr trollarinn við, og upp úr
strompi hans gýs þykkur kola-
mökkur, Brunaði hann á fulla ferð
út fjörð, flautandi lengi, ltklega í
kveðjuskyni. Innan skamms var
hann horfinn út i hafsauga.
Það þótti djarflega teflt af Sig-
urði og Jakobi að skjóta á togar-
ann með fullfc þrlfar af fólki. Samt
voru þeir dáðir fyrir tiltækið, þótt
aldrei nema einhver maður um
borð hefði fengið skrámu.
Nú líða nokkur ár. Þá er það,
að Helgi bóndi Björnsson á Króks
bakka í Njarðvfk fer á vertið til
Reykjavíkur. Hann ræðst á togara
hjá Jóni Oddssyni, þekkbum skip-
stjóra og aflamanni. Þegar Ilelgi
kemur heim um vorið eftir’góða
vertíð, segir hann mér sem þessar
Andrés B. Björnsson
línur rita, að eitt sinn, þegar lítið
var að gera um borð hjá þeim,
hafi Jón Oddsson komið til sín
með blýkúlu á milii fingra sinna.
Kvað hann enskan togaraskip-
stjóra, vin sinn, hafa gefið sér
þessa kúlu. Hann hafi komið á
Borgarfjörð fyrir nokkrum árum,
og þá hafi sér verið send þessi
kúla. Lenti hún í plánka á þiífari,
þar sem menn hans voru að vinna,
Hann sagðist hafa náð henni með
hnífi úr plankanum.
Auðvitað hefur þetta verið kúl-
an úr herrifflinum, sem Sigurður
Einarsson fór með á Selaþúfuna
sumarið 1911.
Ég man það vel eins og þetta
hefði gerzt í gær, þegar togarinn
kom inn fjörðinn, stutt undan
Snotruneslandi og hvað spennan
var mikil í mér þegar skotin riðu
af á Selaþúfunni.
Ég hef átt heima á Snotrunesi
i 68 ár og veit ekki tii, að Borg-
firðingar hafi skotið oftar en þetta
á skip.

143