Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2017, Page 218

217
alexander bogdanov
Rauða stjarnan (brot)
Sterni
Fyrsta úrlausnarefnið sem fulltrúi Hagskýrslumiðstöðvarinnar lagði fyrir
okkur – þannig hóf Sterni ræðu sína í sínum venjulega stærðfræðilega, mál-
efnalega tóni, – varðar það hvaða plánetu við kjósum að gera að nýlendu
okkar og að mínum dómi þarfnast hún ekki svars vegna þess að sjálfur
veruleikinn hefur svarað henni fyrir löngu. Hér er ekkert um að velja. Af
þeim tveim reikistjörnum sem við náum nú til er aðeins önnur nothæf
sem nýlenda sem gæti tekið við miklum fjölda fólks. Það er Jörðin. Mörg
rit eru til um Venus sem þið vitanlega þekkið. Af þeim staðreyndum sem
í þeim er safnað saman er aðeins hægt að komast að einni niðurstöðu: að
svo stöddu getum við ekki lagt Venus undir okkur. Brennheit sól hennar
mundi lama landnema okkar og draga úr þeim allt þrek, skelfilegir stormar
og þrumuveður mundu brjóta niður mannvirki okkar og feykja flugvélum
okkar á hrikalega fjallgarða. Við gætum ráðið við skrýmslin þar, þótt það
krefðist mikilla fórna, en við vitum aðeins lítið eitt um sýklaheim Venusar
sem virðist skelfilega fjölbreytilegur – eins víst að í honum felist ótal sjúk-
dómar sem væru okkur nýir. Eldvirkni er þar enn ólgandi og kraumandi,
hver veit hversu mörgum óvæntum eldgosum, hraunflóðum og sjávarflóð-
um við gætum átt von á. Vitibornar verur eiga ekki að takast á hendur það
sem ógjörlegt er. Tilraun til að gera Venus að nýlendu mundi kosta okkur
óteljandi og um leið gagnslausar fórnir, ekki fórnir í þágu vísinda og alls-
herjar hamingju heldur fórnir í þágu brjálsemi og draumóra. Mér virðist
málið liggja ljóst fyrir og þó við hefðum ekki annað í höndum en skýrsluna
um síðasta leiðangurinn til Venusar gætu varla vaknað í nokkrum manni
minnstu efasemdir um þetta efni.
Því er það svo að fyrst á annað borð er rætt um landnám í stórum stíl þá
er aðeins um að ræða landnám á Jörðinni. Náttúrulegar hindranir eru þar
óverulegar, auðlindir eru þar meiri en taldar verði eða áttfaldar á við það
sem okkar pláneta gefur af sér. Sjálft landnámið hefur þegar verið ágætlega
Ritið 3/2017, bls. 217–228