Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2017, Síða 221

220
okkur. Fyrst vopn þeirra eru nú þegar mun fullkomnari en verkfæri þeirra
þá munu framfarir í tortímingartækni ná sér þeim mun hraðar á skrið. Um
leið munu þeir leita að og finna tækifæri til að hefja stríð fyrirvaralaust og
ef þeim tekst það munu þeir valda okkur miklu og óbætanlegu tjóni eins
þótt hverju stríði ljúki með okkar sigri. Auk þess getum við ekki útilokað
þann möguleika að þeir kæmust með einhverju móti að leyndarmáli okkar
aðalvopns. Þeir þekkja nú þegar geislavirk efni og gætu lært það af okkur
hvernig hraða má upplausn þeirra eða þá að vísindamenn þeirra uppgötv-
uðu þá aðferð af eigin rammleik. En þið vitið að sá sem á sér slíkt vopn og
verður nokkrum mínútum fljótari til en andstæðingurinn hlýtur að útrýma
honum. Og það er í þessu dæmi jafn auðvelt að tortíma háþróuðu lífi og
lífi á frumstigi.
Hvernig mundi líf félaga okkar verða innan um allar þessar hættur og í
þessari eilífu bið? Ekki aðeins mundi öll gleði lífsins eitruð heldur mundi
sjálfum lífsháttum okkar spillt og þeir færðir á lægra stig. Inn í líf þeirra
mundi smám saman smjúga tortryggni, hefndarhugur, eigingjörn sjálfs-
verndarþráhyggja og sú grimmd sem henni hlýtur að fylgja. Þessi nýlenda
mundi ekki lengur vera okkar nýlenda eftir að hún hefði breyst í hervætt
lýðveldi, umkringt sigruðum og ávallt fjandsamlegum þjóðum. Ítrekaðar
árásir og fórnir sem þeim fylgja mundu ekki aðeins vekja upp hefndarhug
og fólsku sem afskræma mundu þá mannsmynd sem okkur er kær, heldur
neyða okkur til að láta af sjálfsvörn og hefja sókn sem engu eirir. Að lokum
yrðum við eftir langt hik og kvalafulla og gagnslausa sóun á kröftum óhjá-
kvæmilega að komast að þeirri niðurstöðu sem við, vitibornar verur sem
sjáum framvindu atburða fyrir, hljótum að komast að nú þegar í byrjun:
stofnun nýlendu á Jörðinni krefst algjörrar útrýmingar mannkynsins.
(Skelfingarkliður fer um hundruð áheyrenda og úr honum skerst rödd
Netti, hvell og reið). Þegar kyrrð kemst aftur á heldur Sterni áfram.
Við verðum að skilja nauðsyn þessa og horfast í augu við hana undan-
bragðalaust, hve grimmúðleg sem hún sýnist. Við eigum um tvennt að
velja: annarsvegar stöðvast framþróun okkar siðmenningar eða við tortím-
um lífi á Jörðunni sem er okkur framandi. Enginn þriðji valkostur er til.
(Rödd Netti: „Það er ekki satt!“) Ég veit hvað Netti á við þegar hún nú
mótmælir orðum mínum og ég skal þá kryfja til mergjar þennan þriðja
möguleika sem hún mælir með.
Hér er um að ræða tilraun til að enduruppala sem skjótast Jarðarbúa í
sósíalisma, áætlun sem við vorum höll undir ekki alls fyrir löngu en ég tel
alexandeR bogdanov