Breiðfirðingur - 01.05.2018, Síða 139

BREIÐFIRÐINGUR 139
Einu sinni hafði hann séð Ólaf bróður sinn í fjarlægð en hann var tveim árum
eldri en hann. Ekki fengu þeir að hittast.
Addi fékk að vita að afi hans hefði verið þrátt fyrir allt afburða sjómaður og
m.a. bóndi í Hergilsey þótt ógæfa hefði alltaf fylgt honum í lífinu. Réði þar mestu
um hversu vínhneigður hann var. En Bakkus ku hafa stjórnað miklu í hans lífi.
Þótt Addi hafi í sjálfu sér ekki áttað sig á þeim miklu fordómum sem ríktu
gagnvart forfeðrum hans í Skáleyjum og almennt í eyjunum, mátti hann þola
umtalið og andrímsloftið sem því fylgdi. Fordómarnir lifa enn í eyjunum á þessu
ári 2014 þegar þetta er krotað á blað.
Addi gat ekki gleymt því sem Gísli Skáleyjabóndi sagði, að hann yrði að sanna
sig og sýna hvað í honum byggi. En hann yrði líka að kunna að meta það sem
Anna og Bjössi höfðu gert fyrir hann.
Nú óx upp alvarlegur ungur maður sem greinilega bar á herðum sér sorgarsögu
forfeðra sinna og varð iðulega fyrir barðinu á orðrómi vegna þeirra. Gísli hafði
samt sagt honum að hann gæti samt verið stoltur af uppruna sínum og af sínu
uppeldisfólki. Gísli kenndi Adda að fara með seglbáta og varð hann að mati fólks
snjall sjómaður á þess konar bátum.
Um tvítugt var Addi hávaxinn og grannur, nokkuð dökkur yfirlitum með sitt
tinnusvarta hár, ókunnugir gætu látið sér detta í hug að hann væri af erlendum
ættum. Hann hafði krafta í kögglum og sýndi af sér marga manndáð við störf á
bæði sjó og í landi. Hafa sumar verið skráðar í bækur.
Sagt hefur verið frá því að hann hljóp þýskan flóttamann uppi í stríð inu í
Reiphólsfjöllum ásamt bónd anum í Gufudal. Þá hafði hann kom ist í hann
krappan er hann ásamt fé laga sínum sóttu eldivið í Teigsskóg. Eyja menn sóttu sér
gjarnan eldivið þar við ströndina og við Grónes ið.
Hann var afburða skautamaður sem kom sér vel við ströndina er hægt var að
skauta í land að Skálanesi og með ströndinni. Þá var hann þrautseigur hlaupari
er hann þurfti að smala fjöllin í Gufudalssveitinni. Góður söngmaður og lék á
munnhörpu með unga fólkinu í sveitinni.

Það var danspallur sunnanvert í Ódrjúgshálsinum á vegum ungmennafélagsins
og þar voru gjarnan haldnar útiskemmtanir í skógi vaxinni hlíðinni.
Hann gætti þess alltaf að sinna fóstru sinni og fóstra sem hann nú kallaði ekki
mömmu og pabba lengur. Bar hann jafnan björg í bú á meðan hann bjó vestra.
En Bjössi hvatti hann til að gerast sjómaður því það væri það eina sem skipti máli.