Tímarit Máls og menningar - 01.02.2010, Qupperneq 85

H l u t i r s e m é g e l s k a ð i á n þ e s s a ð v i t a a f þ v í
TMM 2010 · 1 85
skýjaðan eða heiðríkan
bláu hvelfinguna sem Andrei virti fyrir sér þar sem hann
lá á bakinu við Borodino
ég þýddi bæði bindin af Stríði og friði yfir á tyrknesku í fangelsinu
ég heyri raddir
ekki frá bláu hvelfingunni heldur úr fangelsisgarðinum
verðirnir aftur teknir til við að berja einhvern

vissi ekki að ég elskaði tré
nöktu beykitrén í Peredelkino nálægt Moskvu
þau koma til mín að vetri til – tilkomumikil og hógvær –
beykitrén eru rússnesk eins og aspirnar eru tyrkneskar
„laufin falla af
öspum Izmir …
þeir kalla mig Hnífinn …
elskhugi eins og ungt tré …
ég sprengi stórfengleg höfðingjasetur upp í loft“
árið 1920 hnýtti ég útsaumaðan vasaklút úr líni mér til heilla á
furugrein í skógum Ilgaz

vissi ekki að ég elskaði vegi
jafnvel þá malbikuðu
Vera undir stýri við vorum á leið frá Moskvu til Koktebele á Krím
áður Goktepé ili á tyrknesku
við tvö inni í lokuðu boxi
heimurinn beggja megin á fleygiferð framhjá okkur fjarlægur og þögull
ég hef aldrei verið eins nákominn nokkurri manneskju og þá
stigamenn stöðvuðu mig á veginum milli Bolu og Geredé
ég var átján ára
og að frátöldu lífi mínu var ekkert í vagninum sem þeir gátu tekið
fátt sem þú metur jafnlítið og lífið þegar þú ert átján ára
ég hef skrifað þetta einhversstaðar áður
öslandi eftir dimmu moldugu stræti á leiðinni á skuggaleikritið
Nótt Ramazan
pappírslukt lýsti leiðina
kannski gerðist þetta aldrei
kannski las ég þetta einhversstaðar, um átta ára strák í Istanbúl
á leið á skuggaleikritið
Nótt Ramazan leiðandi afa sinn
afi hans með rauða tyrkjahúfu í loðfrakka