Tímarit Máls og menningar - 01.02.2010, Qupperneq 108

S i l j a A ð a l s t e i n s d ó t t i r
108 TMM 2010 · 1
Ibsen, O’Neill, Tennessee Williams og félagar – og loks var eins og ekk­
ert hefði gerst.
Gagnrýnendur voru ekki sammála um þetta verk. „Gamaldags og
ofmetið verk með leikhóp sem fær ekki nema takmörkuð tækifæri til að
bæta sig,“ sagði Páll Baldvin í Frbl. (2.11.09) og gaf þrjár stjörnur; Jón
Viðar gaf líka þrjár stjörnur en dró úr þeim með fyrirsögninni: „Amer­
ísk undanrenna“ (DV 2.11.09). Sá eini sem var virkilega glaður var nýr
gagnrýnandi Morgunblaðsins, Guðmundur Brynjólfsson. „Sprenghlægi­
legur harmur blandaður (s)ætri angist“ hét umsögnin og fylgdu fjórar
og hálf stjarna. Hann er stórorður um aðra aðalleikonuna, Margréti
Helgu Jóhannsdóttur, sem leikur móðurina, pillusjúklinginn og kúgar­
ann Violet Weston sem safnar fjölskyldunni að sér, börnum, tengda­
börnum, barnabörnum og öðrum ættingjum og vandamönnum, þegar
maður hennar hverfur að heiman. „Leikur Margrétar er magnaður –
hún sogar til sín athygli manns með öllum töfrabrögðum Thalíu, án
þess að slá eina einustu feilnótu ofleiksins,“ segir Guðmundur, og hann
var ekki einn um að lofa þessa traustu stoð Leikfélagsins um áratuga­
skeið. „Storkinn andlitssvipurinn á Margréti Helgu var óhugnanlegur,
sveiflurnar frábærar á milli þeirrar grimmdar og þess undirlægjuháttar
sem kellingin notar til að halda öllum í heljargreipum. Lifandi skólabók­
ardæmi fyrir aðstandendur alkóhólista og annarra fíkla,“ sagði Jón
Viðar. „Margrét bætir sig,“ segir Páll Baldvin, „fyrsti þátturinn sýnir að
hún er enn skapandi listamaður, annar þátturinn færir hana í kunnug­
legu formi og sá þriðji líður fyrir það að miðjun höfundarins, brenni­
depillinn hefur færst til, en það er engum blöðum um það að fletta að
hún vinnur afrek í þessari rullu.“ Þá var ekki til einskis af stað farið með
þetta verk sem hefur verið geysivel sótt – enda markaðsfærsla þess á
heimsmælikvarða hjá leikhússtjóranum, Magnúsi Geir Þórðarsyni, og
samstarfsfólki hans.
Eina uppsetningin á ótvíræðri klassík á árinu var á Þrettándakvöldi
Shakespeares á stóra sviði Þjóðleikhússins með kröftum hússins og
útskriftarhópi leikarabrautar leiklistardeildar Listaháskólans undir
stjórn Rafaels Bianciotto. Þrátt fyrir ágæta skemmtun um kvöldið og
frábæra túlkun Arnars Jónssonar á Malvólíó lifir sýningin ekki vel í
minningunni, til þess var hún of misgóð, náði aldrei að hita manni
verulega um hjartað eins og hún á að gera með sínum endalausu erótísku
leikjum og brellum. Það á kannski ekki við að nota grímur í verki sem
byggist svo mikið á tilfinningatjáningu?
Klassíska má líka telja frásögn Nýja testamentisins af fæðingu Jesú
Krists, en nýstárlegt var að sýna hana með trúðsleik Barböru (Halldóra