Tímarit Máls og menningar - 01.06.2016, Page 95

G u ð s ó t t i
TMM 2016 · 2 95
Ósýnilegur. Augu.
Orðin boruðu sig inn að hjartarótum.
Ósýnilegur! Augu!
Skyndilega var litla telpan orðin ein í þvottahúsinu. Barnaskarinn hafði
borist út úr húsinu meðan hjarta hennar ákvað að standa kyrrt. Nú tók það
að ólmast eins og til að bæta fyrir töpuð slög.
Veggirnir fengu augu hins ósýnilega guðs. Ekki eitt auga og ekki tvö, ekki
þrjú augu eða fjögur. Nei, veggirnir urðu þaktir augum. Augu hvert sem litið
var. Óteljandi.
Og nú sprungu þau út blóðhlaupin, rauð og þrútin og illileg og glenntu sig
og ætluðu að stökkva út úr veggjunum og klófesta telpuna. Hún kjökraði.
Hún reyndi að æpa. Hún var lömuð.
Litla telpan náði að þeyta upp hurðinni og æða fram eftir ganginum og
að stiganum.
Augun eltu hana!
Og hún sem átti heima efst uppi, eiginlega alveg uppi undir himninum!
Hjartað hamaðist. Blóðið ólgaði um æðarnar og suðaði í eyrunum. Hún
kjökraði. Hún hélt áfram. Hún hentist upp stigann.
Á stigapalli nam hún staðar til að ná andanum. Augun komu fljúgandi á
eftir henni. Þau skelltu sér á veggina allt í kring og störðu enn. Hún hentist
áfram, upp, upp, upp til mömmu sem breiddi út faðminn þegar hún þeyttist
organdi inn.
Næstu daga, vikur, mánuði, ár, áratugi, velti hún fyrir sér guði.
En guðs-ótti vafðist aldrei fyrir litlu telpunni.