Tímarit Máls og menningar - 01.06.2016, Blaðsíða 127

S p e g i l m y n d i n
TMM 2016 · 2 127
að í raun og veru veit hún að hún er ekkert klárari en aðrir, þetta er bara lærð
taktík og kænska svo að hún geti haft undirtökin meðan hún stjórnar fund-
inum. Maður verður alltaf að hugsa að allir hinir séu ekki betri en maður
sjálfur. Hún minnist orða ráðherrans sem sagði við hana að hún væri oft
stressuð og þá ímyndaði hún sér að allt hitt fólkið þyrfti líka að fara á klósett
alveg eins og hún sjálf og væri kannski að hugsa um það á þessu augnabliki
sem þær áttu tal saman. Þetta var gott ráð og hún hafði stundum notað það.
Samt er það ekki óskeikult, kvíðinn getur alltaf látið á sér kræla þó búið sé
að reyna að útiloka hann með ýmsum brögðum.
Það er einmitt það sem hann gerir núna. Hún man hvernig það var þegar
hún fór að heiman, rifrildið, ljótu orðin, angistin sem sat í henni næstum
allan tímann meðan hún var á leiðinni. En hún vill ekki hugsa um hvað hún
getur sjálf verið ömurleg, um allt þetta leiðinlega og vonda. Ekki heldur um
sárið sem er inni í henni og henni tekst ekki að gleyma. Hún grefur vara-
litinn sinn upp úr snyrtiveskinu og málar varir sínar dökkrauðar. Henni
hefur alltaf fundist það vera merki um frelsi og gleði að vera með eldrauðar
varir, ein á ferð í ókunnum eða kunnum borgum, skoðandi söfn og gangandi
um götur. Rauðu varirnar eru tákn þess að enginn mun nokkurn tímann
geta ráðið yfir henni að fullu, enginn mun geta vitað allt sem inni í henni
býr, allt sem hún hefur gert um ævina. Rauðu varirnar merkja að hún er þrátt
fyrir allt hetja, þó að hún sé líka aumingi.
„Jæja,“ segir hún á íslensku við spegilmyndina. Því hún talar við hana á
ýmsum tungumálum, eftir því hvert umræðuefnið er. Þetta jæja þýðir að
nú þarf að drífa sig að fara yfir ræðuna, á eftir má slappa af. Hún er vön að
bæta við frekar en strika yfir, nema þá að henni finnist eitthvað sérstaklega
heimskulegt í ræðunni. Það gerir hún líka í þetta sinn, henni dettur svo
margt í hug þegar hún er að lesa, ýmislegt sem gæti farið vel í áheyrendur.
Passar sig samt á að hafa ræðuna ekki of langa, fólk verður þreytt og hættir
að fylgjast með ef talað er í meira en tíu eða fimmtán mínútur. Stundum
hefur hún þurft að sleppa heilu köflunum úr meðan hún er að flytja ræðuna
bara til að halda athygli þeirra sem hlusta. Þá er um að gera að vera snöggur
að hugsa og framkvæma.
Hún gengur frá blöðunum og hugsar að það sé kominn háttatími. Í spegl-
inum sér hún mynd sína aftur, allt í einu svo þreytulega, eins og hún sjálf sé
komin þar en ekki spegilmyndin, þessi sem alltaf stendur sig. Það er orðið
dimmt úti í þessari borg og skuggsýnt inni, ljósin í hótelherbergjum eru alltaf
svo dauf! Hún man varla hvar hún er, og allt í einu setur að henni þennan
beyg sem alltaf kemur með myrkrinu. Hún stendur upp, fer inn á baðið,
burstar tennurnar og gerir sig klára fyrir svefninn.
Þegar hún kemur inn í herbergið aftur hrekkur hún í kút. Í einu horni þess
stendur spegilmyndin, horfir á hana heimóttarleg og brosir vandræðalega.
Eins og þessi skjáta vilji segja eitthvað en komi ekki orðum að því. Niður