Ófeigur - 15.08.1950, Blaðsíða 64

64
ÓFEIGUR
sem hér verða ekki taldir, þá vantar allt of marga
æskumenn í landinu suma þá eiginleika, sem konur
meta mikils og það með réttu. Konur vilja trúa, að
þeir menn, sem þær treysta bezt, séu hetjur. Þann hetju-
skap eiga karlmenn að sýna í daglegri umgengni og
allra helzt, þegar konan er í hættu um sæmd og vel-
ferð. Því miður er nokkur vöntun á, að ungir menn á
íslandi sýni í framkomu þann skörungsskap í kynnum
við konur, sem þær eiga heimtingu á. Konur unna mjög
danskemmtunum, og er því svo varið í öllum löndum.
Hér á landi eru ungir karlmenn á þeim vettvangi allt
of svifaseinir og lítt hermannlegir við þessa íþrótt.
Bíða þeir oftsinnis aðgerðalausir í nánd við sjálfa hring-
iðuna og láta f jölmargar danskonur bíða án leikbræðra.
Oft má sjá, jafnvel á því gistihúsi í höfuðstaðnum þar
sem dansinn er iðkaður af mestri ástundun, að ungir
menn bjóða konum í leikinn með tilburðum, sem minna
mest á vinnubrögð gangnamanna, er þeir draga kindur
á eftir sér í réttum á haustin. Þó er hitt sýnu verra,
að á dansskemmtunum, í kaupstöðum, kauptúnum
og fjölmörgum sveitum, sækja drukknir menn og
lítt siðaðir á dansleikina og gera sig þar heimakomna.
'Taka þeir að öllum jafnaði í faðm sér þær ungmeyj-
ar, sem þeim þykja áiitlegastar, en hrekja heimamenn
með illu orðbragði, drykkjulátum og barsmíðum. Ef
hinir ungu og vasklegu karlmenn, sem fæðast nú upp
í landinu, athuguðu betur sinn gang, þá mundi þeim
skiljast, að konur eiga skilyrðislausa kröfu á að allir
sæmilegir karlmenn, sem taka þátt í samkomunni, fylki
liði móti innrásardólgunum og stökkvi þeim á flótta
eða hneppi þá í bönd. En þetta er aldrei gert. Drykkju-
skríll landsins setur svip ómenningar á meginhluta
allra gleðisamkvæma i landinu. Þó er á nálega öllum
þessum samkomum margfaldlega nógur liðsafli til að
stökkva skrílnum burt og venja þann lýð af að koma
á skemmtanir heiðarlegra Islendinga. Meðan ungir karl-
menn geta ekki varið unnustur sínar og leiksystur fyr-
ir þeim mógðunum, sem öllu kvenfólki er sýnd á flest-
um danssamkomum í landinu, þá er hæfilegast fyrir
slíka menn að bíanda sér ekki í hin vanræktu vanda-
< mál vamarleysisins. Meðan ungir karlmenn hér á
landi geta ekki haldið drykkjuskríl landsins frá þátt-
töku í skemmtanalífi æskunnar, hafa þeir að sumu leyti