Tímarit Máls og menningar - 01.09.2003, Blaðsíða 7

Fyrsti dagur fjórðu viku tmm bls. 5
fötin kunnugleg og vekja minningu um eðlilega
daga, bindisleysið hæfileg viðurkenning á þv( að
ástandið hefur breyst.
12:00
Hann hefur alltaf haft vaðið fyrir neðan sig og
strax í fyrstu vikunni tókst honum að selja jepp-
ann, nokkuð sem kom sér vel því hann á inni
margra mánaða laun. ( annarri viku hafði hann
samband við fjórar atvinnumiðlanir og sótti um
tíu störf. í þriðju viku hitti hann atvinnuráðgjaf-
ana aftur en þeir höfðu ekki aðrar fréttir að færa
en þær, hver með sínu orðalagi, að svona hlutir
tækju tíma.
Núna er fjórða vikan runnin upp og ekki ann-
að að gera en doka við. Hafa kveikt á farsíman-
um þegar hann er ekki heima við og tékka af og
til á tölvupóstinum.
Jeppalaus stendur hann á stoppistöðinni og
bíður þar í korter. Loks kemur gulur strætis-
vagn. Síðast þegar hann fór ferða sinna með
strætó voru vagnarnir grænir. Þá voru þeir líka
drekkhlaðnir farþegum, fólki á leið í og úr vinnu,
skólanemum, fínum frúm. Stundum var loftið í
vögnunum mettað fiskilykt vegna starfsfólks í
frystihúsunum sem hafa fyrir löngu týnt tölunni
í borginni.
Núna er eins og hann stigi inn I fáfarna hliðar-
veröld: í vagninum eru þrír austurlandabúar og
ungur maður sem talar hástöfum við sjálfan sig.
Hann er í rifnum gallajakka og skítugt hárið
stendur upp í loftið.
Einn farþegi bætist við á leiðinni: afar lágvax-
inn náungi sem veltir á undan sér þremur svört-
um plastpokum troðnum af skilagjaldsumbúð-
um. Pokarnir nema við höfuð mannsins og það
sem eftir er leiðarinnar er hann að berjast við að
standa í fæturna og varna því að pokarnir fari á
flakk um vagninn. Það er undarlegt og nánast
heillandi að fylgjast með svo frumstæðri lífsbar-
áttu. Maðurinn lítur ekki út fyrir að vera háaldr-
aður, til þess er líkami hans of kvikur og stæltur.
En andlitið er samt alsett hrukkufellingum. Hör-
undið er brúnt af óhreinindum, ekki dökkt held-
ur Ijósbrúnt og samt greinir maður að þetta er
ekki sólbrúnka.
Þefurinn af honum er framandi og óræður,
vekur ekki klígju heldur umfram allt óljósa for-
vitni.
12:45
Hann hefur aldrei verið neinn kaffihúsamaður
en þó farið af og til í hádeginu á kaffistofu í ná-
grenni við vinnustaðinn þegar hann hefur orðið
leiður á mötuneytinu. Núna dettur honum ekki
annar staður í hug fyrst hann er staddur í erind-
isleysi í bænum. Honum líður eins og hann sé í
matartíma í vinnunni þegar hann stígur inn en
sú tilfinning hverfur fljótlega. Við eitt borðið sit-
ur ráðuneytisstarfsfólk sem hann kannast við í
sjón, ein kona og þrír karlar. Konan kinkar til
hans kolli. Hún hefur ekki heilsað honum áður,
hann verður hvumsa og er of lengi að átta sig
og heilsa á móti, þá hefur hún snúið sér undan,
niðursokkin í samræðurnar.
Hann pantar sér það sama og vanalega, kaffi
og rúnnstykki með osti. En hann hefur enga lyst
núna. Hann hefur ekkert borðað í dag, vill ekki
viðurkenna fyrir sjálfum sér að hann sé búinn að
missa alla matarlyst en bölvar sér í hljóði fyrir að
hafa pantað sér þetta fyrst hann er ekki svang-
ur og núna stendur rúnnstykkið óhreyft á disk-
inum eins og tákn um einhverja vesöld.
Fjórir ungir iðnaðarmenn í bláum samfesting-
um sitja við eitt borðið og borða súpu úr litlum
skálum og narta í smásneiðar af frönsku lang-
brauði. Þessi máltíð hæfir þeim ekki frekar en
ballettdans, þessum stóru og þykku erfiðis-
mönnum. En líklega er þetta tímanna tákn, ólík-
legasta fólk er farið að hlýða heilsuráðum,
þambar vatn allan daginn og snæðir léttmeti.
Svo er matur af einhverjum ástæðum orðinn
miklu meira fitandi en hann var fyrir nokkrum
áratugum, þá hefðu svona menn borðað þunga
kjötmáltíð í hádeginu en samt verið grennri en
þessir náungar.
Eftir dálitla stund snýr fólk aftur til vinnu og
staðurinn tæmist fyrir utan blindan mann sem
situr úti í horni og talar við sjálfan sig. Þetta er
annar maðurinn sem verður á vegi hans í dag
sem talar við sjálfan sig. Hann veltir því fyrir sér
hvort þeir eigi eftir að verða fleiri áður en dagur-
inn er liðinn.
Eftir drykklanga stund gengur feitlaginn ung-
ur maður inn í kaffihúsið. Hann er niðurlútur,
afar framsettur og mjög þunglamalegur í hreyf-
ingum, en um varirnar leikur bros.
„Ég ætla að fá stórt vínarbrauð og kakó með
rjóma," segir hann við afgreiðslustúlkuna með
rödd sem ekki er hægt að kalla annað en hávært
hvísl.
„Ég á nefnilega afmæli í dag," bætir hann við
feimnislega þegar veitingarnar eru komnar á
borðið. Afgreiðslustúlkan svarar þessu engu en
verður vandræðaleg. Hann lætur það ekkert á
sig fá og segir: „Ég er 29 ára gamall í dag," og
hlær. Síðan byrjar hann að tala við sjálfan sig
með þessu háværa hvísli og þá er engu líkara en
hann og blindi maðurinn úti í horni séu að tala
saman.
Sjálfur fær hann sér annan kaffibolla og situr
áfram, allt of lengi. Hann les blöðin. f einu þeirra
er frétt um gjaldþrotið, getgátur um að fjármun-
um hafi verið stungið undan. Hann les nokkrar
minningargreinar. Hann minnist þess ekki að
hafa gert það áður. Þær eru þrautleiðinlegar.
Hann les Velvakanda. Þar segist kona hafa séð
karlmannsskó á góðu verði í Europris. Kápa hef-
ur verið tekin í misgripum á krá í Grafarvogi.
Gamall maður kvartar undan messuvíni sem
hann hafi drukkið við altarisgöngu fyrir einu ári,
það hafi verið rammt á bragðið. Hann vonar að
þetta hafi verið lagfært.