Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Síða 13

Að standa af sér slaginn
þennan gamla sessunaut minn úr barnaskóla. Það urðu alveg geysilega
skemmtilegir endurfundir og á flestan hátt ánægjuleg kynni.
Við fórum svo saman að heimsækja Pétur vin minn og þeir urðu
miklir vinir líka en umgengust ekki marga íslendinga þess utan. Báðir
lónerar. Þeir komu oft til mín í Kaupmannahöfn, saman eða sitt í hvoru
lagi, og ég fann mér öll tilefni til að skreppa yfir til Árósa af því það var
svo gaman þar. Ég var þá að skrifa Þetta eru asnar Guðjón og kláraði hana
svona hálfu ári eftir þetta.
Við Aggi urðum geysilega miklir vinir, við áttum eitthvað mikið sálu-
félag sem ég held að hafi komið okkur báðum á óvart. Við hlustuðum á
sömu músíkina og vorum uppteknir af henni á svipaðan hátt, við vorum
í sömu kvikmyndunum og alls konar gömlu dótaríi, voðalega uppteknir
af amerískum há- og lágkúltúr. Hann kom mér á óvart með því hvað
hann las mikið af bókum.
En aðallega höfðum við áhuga á svipuðum sögum og svipuðu fólki.
Við fórum að segja hvor öðrum sögur og hann hafði mjög sérkennilegan
og skemmtilegan frásagnarmáta sem var mér mikill innblástur. Meðal
annars fór hann að segja mér sögur af sínu fólki og sínum högum. Og
eins og margoff hefur komið fram kveiktu þær hjá mér ýmsar hugmyndir
að skáldsögunni um Djöflaeyjuna. Ég reyni ekkert að neita því. Fjöl-
skylda hans var kveikjan að fjölskyldunni sem ég skrifaði um í þeim
bókum.
Ég varð - eins og Ólafur Gunnarsson hefur sagt um grótesku kallana
sem unnu með honum hjá Ásbirni Ólafssyni - „absorberaður" af þessu
fólki. Ég sat yfir Agga og lét hann segja mér sögur, og hann hafði gaman
af að fá svona fúsan hlustanda. Oft var ég með segulband með mér og tók
upp samræður okkar. Það var alltaf mikill gleðskapur þegar við hittumst,
við byrjuðum alltaf á því að kaupa okkur einn bjórkassa, settumst með
hann og fórum að kjafta saman.
Yfirleitt var þetta um helgar og eitthvað á döfinni, hvort sem við
vorum í Kaupmannahöfn eða Árósum, en við lokuðumst smám saman
alveg inni í einkaveröld sem var gerð úr sögunum af þessu fólki og öðru
fólki, alls konar eftirhermum og vitleysu. Við kunnum utan að heilu og
hálfu Gög og Gokke myndirnar og svöruðum hvor öðrum í þeim
frösum, við kunnum samtöl upp úr Raging Bull sem fóru kannski allt í
einu að velta upp úr okkur, eða On the Waterfront, gömlu myndinni með
Marlon Brando. Eftir á að hyggja vorum við svolítið eins og tviburar sem
koma sér upp eigin tungumáli og lokast inni í eigin veröld.
Seinna hefur runnið upp fyrir mér að auðvitað vorum við hundleið-
inlegir í augum margra annarra! Við komum kannski einhvers staðar inn
TMM 2004 • 2
11