Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Side 20

Einar Kárason
að staðreyndum eða nærtækum upplýsingum. Vinnubrögðin eins og á
einhverri apaplánetu.
Við fluttum aftur inn í íbúðina okkar og tæmdum geymslurnar, og
eftir nokkra leit fann ég spólurnar. Eftir samráð við mína traustustu ráð-
gjafa, einkum Halldór Guðmundsson sem er bæði vinur minn og var út-
gefandi minn þá, ákvað ég að afhenda Þjóðarbókhlöðunni gögnin með
eins lágum prófíl og hægt væri. Til að þau væru nógu aðgengileg öllum
fékk ég duglegt lið með mér til að skrifa allt upp af böndunum. Það urðu
um 160 blaðsíður af samtölum með öllum upphrópununum og vitleys-
unni eins og vel sást í umfjöllun á menningarsíðu DV 5. apríl 2001. Þar
með lauk málinu. Það reyndist ekki vera neinn bókartexti á þessum
böndum og ekkert í líkingu við það sem ég hafði gefið út, og nú þykist
enginn kannast við að hafa látið sér detta í hug að svo væri. Fjölmiðla-
mennirnir sem voru svo uppteknir af Þórarni og fannst hann hafa svo
merkar fréttir að færa hafa aldrei sýnt úrslitum málsins neinn áhuga.
Orðrómurinn hafði kitlað þá, en eftir að staðreyndir málsins komu á
borðið hvarf áhuginn.
Þetta er fáránleg saga. En ef maður lifir af svona slag og stendur eftir
óbugaður þá stendur maður auðvitað betur að vígi en ef maður hefði
ekki lent í honum. „I’m still standing!“ segir í góðu dægurlagi, og það er
hin sanna sigurtilfmning. Að mörgu leyti var gott að fá málið upp á yfir-
borðið og þar með tilefni til að skila þessum gögnum þangað sem allir
geta komist í þau - því það eru engin takmörk á því hverjir mega lesa
þetta eða hlusta á böndin. Bara veskú!
Ég held að Aggi hafi farið enn verr en ég út úr þessu máli. Og ég hef
aldrei verið í neinum hefndarhug gagnvart honum út af þessu. Hins
vegar eru ýmsir fjölmiðlaskúnkar og skítablaðamenn sem ég mun aldrei
telja vera annað en nákvæmlega það eftir þessa reynslu, og svo var furðu-
legt að vita ýmsa menn sem maður hafði aldrei talið sér óvinveitta ganga
um á meðan á þessu stóð og segja við hvern sem heyra vildi: Báðir hafa
eflaust ýmislegt til síns máls. Sjaldan veldur einn þá tveir deila!“
Erfitt að vera með bók þegar á slíku gengur
Næsta skáldsaga á undan Stormi var hin óvænta „sturlungasaga“ Óvina-
fagnaður (2001). Ég hef á tilfinningunni að hún hafi verið svo vanmetin að
jaðri við ómat. En núna þegar þú rifiar upp atburðarásina næstu ár á
undan þá verður kannski skiljanlegra hvað hún vakti litla eftirtekt- miðað
við hvað þetta erfantagóð bók. Skylt erþó að takafram að hún var tilnefnd
til DV verðlaunanna í bókmenntum.
18
TMM 2004 • 2