Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Page 54

Berglind Gunnarsdóttir
Rósir elska ég endaþótt þær stíngi.
Kaktusa hata ég afþvíað þeir stínga.
Þá vil ég heldur íllgresi.
Illgresi eru líka blóm.
Og hann endar ljóðið á næstum yfirgengilega lýrískum og blíðlegum
nótum fyrir þetta yfirleitt hrjúfa og hæðna skáld:
Er ekki hjartarfasinan falleg á haustin?
Er ekki seiglan í baldursbránni aðdáunarverð?
Fiðrildið skýst útúr púpunni.
Ljósið flöktir á vængjum þess.
Það húsvitjar hjá blómunum.
Það snertir hár unnustu þinnar andartak.
Ég vil virkja fiðrildin í baráttu fyrir réttlæti.
Einnig nokkrar fallega röndóttar broddflugur.
* * *
Sem unglingur var Dagur í sveit, meðal annars hjá Rögnu í Hoffelli í
Nesjum, austur í Hornafirði. Hún var ein af þessum „djúpvitru kell-
ingum“ í lífi Dags sem
hella uppá af alúð
kveðandi stöku eftir Breiðfjörð
Eins og ótalmörg skáld önnur fann hann samsvörun við krafta sína í
náttúrunni. Lífið í sveitinni var rökrétt og falslaust. Einkum á þessum
tíma og þessum stað þar sem fólk lifði meira í samræmi við klukkuverk
sjálfs sín, kannski svolítið eins og í Brekkukotsannál Halldórs Laxness.
Það var enn nokkuð ósnortið af borginni og ágangi hennar, í hæsta lagi
yppti öxlum, erjaði sína jörð, hugsaði um búsmalann, lifði með veðri og
vindum og lét sér fátt um fínnast. Árnar miklu enn óbrúaðar og menn
þurftu að fara langa leið norður fyrir til að komast suður. Á þessum tíma
var suðausturhornið lengst í burtu frá Reykjavík af öllum stöðum á land-
inu. Það skýrir ef til vill hið stóíska lífsviðhorf sem var viðloðandi búand-
menn þar eystra.
Ljóðið um kúna Rós gefur til kynna líf sem gengur upp. Þar er einskis
vant; það lýsir fullnægju:
52
TMM 2004 • 2