Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Page 124

Leiklist
kista, eða kannski sýningarvél þar sem senur og fólk eru færðar inn og út eins og
á slidesmyndasýningu. Þegar við bætist frábær lýsing getur þessi galdrakassi
orðið að nánast hverju sem er, sem er auðvitað bráðnauðsynleg forsenda
sýningar sem spannar jafnbreitt svið atburða og staða og þessi gerir.
Önnur nauðsynleg forsenda er sterkur leikhópur til að túlka það fjölbreytta
persónugallerí sem Ragnheiður Birna á samskipti við um sína löngu ævi, og
Baltasar laðar fram hjá leikurum sínum svo vandaðan ensemble-leik að þegar
hópurinn kom fram á svið í uppklappi varð ég steinhissa á að sjá að þar voru
ekki nema tólf manns! Leikurunum tekst meira að segja að forðast ofhleðslu og
ýkjustíl að nánast öllu leyti og draga skopmyndir sínar upp fínlegum og vönd-
uðum dráttum, allir sem einn. Það er helst að klæðskiptingurinn, bróðir Röggu
Birnu, verði full afkáralegur, enda fremur undarleg persóna af hendi höfundar!
Mest mæðir auðvitað á Þórunni Clausen í hlutverki óskabarnsins sem aldrei
lætur deigan síga. Þórunn leikur Ragnheiði prýðisvel, gerir óþolandi einfeldn-
ingshátt hennar skiljanlegan og samkvæman sjálfum sér og sýnir skemmtilega
hroka ungu stúlkunnar sem er sagt löngu áður en það er tímabært að það verði
eitthvað merkilegt úr henni. Ólafía Hrönn Jónsdóttir á erfiðara með að halda
þessari barnslegu sannfæringu til streitu sem Ragnheiður Birna á miðjum aldri
enda glímir hún þar við persónu sem áhorfandinn á í talsverðum erfiðleikum
með að trúa almennilega að sé ekki enn farin að fatta hvað þetta var allt glatað.
Megingallinn á skáldsögunni Þetta er allt að koma skilar sér ómengaður inn í
sviðsverkið - persónur bókarinnar taka engum breytingum, þróast ekki heldur
vaða áfram sömu ranghugmyndaþokuna allt til enda og verða af þeim sökum
dálítið flatar og ótrúverðugar þegar á líður og búið er að segja bestu brandarana,
suma einum of oft. Þær eru einsleitar fígúrur fremur en fólk af holdi og blóði,
þær læra ekki af mistökum sínum. Sem kann að vera lokaniðurstaða höfundar-
ins um innsta eðli íslensku þjóðarinnar, en verður á leiksviði dálítið eins og full-
langt áramótaskaup.
Svo er bara spurningin hvort næsta leikár verði ár íslenskra kvenna í leikhús-
unum?
122
TMM 2004 ■ 2