Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Side 60

Berglind Gunnarsdóttir
tæmir gímöld mánajúgurs og sprautar
túnglskinsmjólk á bæ og tún og tinda
og fjörð hvað er ástin stelpan mín æ elsku
kuntan mín á kvöldin.
í þessu ljóði hefur Dagur sveit og náttúru í goðsögulegar hæðir í mögn-
uðu myndmáli. Hann dregur jafnframt ástina í efa, það er að segja, hina
innilegu, viðkvæmnislegu hlið hennar, lýsir jafnvel frati á hana öðruvísi
en sem náttúrukraft. Hann takmarkar hana við kynlífið. Hann smækkar
hana viljandi, kannski í trássi við borgaralega ímynd og hollíwúdd-sæt-
mullu tímans sem gefur væmna og logna mynd af ástinni.
Sérkennilegt fyrir þetta ljóð og áhrif þess er mótsögnin á milli fegr-
aðrar, goðsögulegrar sveitar og hins klúra ávarps til stelpunnar sem þó er
á einhvern hátt eins og gæluorð í meðförum hans; myndin er í senn upp-
hafin og rustaleg. En ávarpsorðin eru of hlaðin, þau bera Ijóðið ofurliði.
Enda viðhorf Dags til ástarinnar á sinn hátt of takmarkað og óraunhæft.
En hann lýsir samt vanmætti sínum gagnvart konunni þegar hann
horfir á Möggu gefa syni þeirra brjóst, vanmætti sem ristir dýpra en hann
kærir sig um að viðurkenna.
Sonur minn fimmnáttagamall
yglir sig og glefsar útí loftið
í draumi um geirvörtu og brjóst.
Sjálfur er ég ekki kominn mikið leingra
eftir þrjátíu ára basl
við að skilja heiminn og lífið, og innst
innstinnstinnstinnstinni er ég
sammála strákskömminni
um að alheimurinn sé í eðli sínu
ein aftakastór úngamamma
formóðir formæðra formóður
með alla kviði og kviðlínga
í sínum kviði og sjálfan mig
ýmist við brjóstið eða inni.
Kannski er geirvörtuplantekran mín
víðfeðmari og fjölskrúðugri
en garðholan stráksins er alger og yfirþyrmandi.
* * *
Náttúru karlmannsins gerir Dagur svikalaust skil í ljóðagerð sinni; hann
er það skáld sem áreiðanlega hefur þjónað Erosi dyggilegast hér á landi.
58
TMM 2004 • 2