Tímarit Máls og menningar - 01.09.2005, Page 16

Moldin syngur ekki alltaf
Altsaa: Viltu vera væn og lána mér ruslið sem ég á hjá þér fram að
jólum, þá skal ég senda þér það aftur og sjá, þú munt finna þar í eitt eða
fleiri kvæði sem þú ekki áður áttir. - Ef það er eitthvað í því sem ég á hjá
þér (fyrirsögn eða slíkt) sem þú álítur að sé ekki hollt fyrir litla afbrýði-
sama konu að sjá, þá sendu það ekki eða skrifaðu það upp og sendu það
meinlaust nema því aðeins að það sé beint eftirsjá í því. Annars, sendu
mér allt nema hina sönnu leyndardóma.
Nú bið ég guð að blessa þig, og kveð þig bróðurkveðju
þinn Guðm. Böðvarsson.
Hvb. 20/10 1936
Vinur minn góður!
Ég er orðin svo óvön að handleika pappír og penna að ég er nærri
feimin við það. Og hvað á maður svo að skrifa. í gær og fyrradag og hinn
daginn var ég ákveðin í að skrifa þér nú einu sinni reglulegt bréf, fyrst
ég loksins fengi tækifæri til þess. En núna finnst mér að það sé réttast að
gera það ekki, það yrði hvort sem er ekkert af því sem ég þyrfti að segja.
Bara þetta: ég er fjarska fjarska spennt og hlakka ósköp til að sjá kvæð-
in þín á prenti. Og Guð gefi þér alla hamingju í því sambandi. Og þó
finn ég enn til sama samviskubitsins yfir samsærinu sem við Kristinn
stofnuðum móti þér fyrir 8 árum. En ég mundi gera það sama aftur. Því
að það er ljóta syndin sem maður óskar ekki eftir að drýgja aftur. Guð
minn góður, hvað ég óska þess að sú stund væri komin aftur! Ég man
það enn, ég finn það enn hvað hjartað í mér barðist eins og fugl í búri
þegar ég fékk Kristni fyrstu blöðin - þú hélst ég hefði gert það af kæru-
leysi eða prakkaraskap! Ég veit ekki hvort ég hef á ævinni stigið erfiðara
spor. Nei, ég var ekki kærulaus í þá daga. Mér voru þetta lifandi verur,
hvert einasta lítið blað var mér ástkær vinur, barn sem ætti engan að í
veröldinni nema mig. Og svo að láta það til vandalausra -!
Nei það þýðir nú ekki að tala um það. Börn verður maður alltaf að
slíta frá hjarta sér og fleygja þeim út í heiminn.
í lok bréfsins biður hún um að fá aftur „það af handritunum sem ekki verður
notað“ og þau fékk hún. Meðal pappíra úr fórum Ragnheiðar sem Jón sonur
hennar varðveitir eru æskuljóð eftir Guðmund sem ekki hafa birst enn. Fyrsta
ljóðabók Guðmundar, Kyssti migsól, kom út skömmu fyrir jólin 1936. Á titilsíðu
stendur að útgefandi sé Ragnar Jónsson en það er, að því er Kristinn segir í bréfi
til Guðmundar, dulnefni fyrir Heimskringlu: „Við vildum ekki láta okkar forlag
spilla fyrir þér, ef það kann að þykja of byltingarsinnað." (Sjá Skáldið sem sólin
kyssti, 186). Með þessu síðasta bréfi Ragnheiðar lauk þrefi þessara aldavina, en
því miður lauk bréfaskiptum þeirra líka.
14
TMM 2005 • 3