Strandapósturinn - 01.06.1981, Side 17

lamin. Það var ljóta ferðin. Það voru mínir verstu dagar þegar ég
þurfti að fara með heylestina á sumrin, eftir að ég varð fullorðin,
fór ég stundum labbandi til Hólmavíkur, ýmist ein eða með
öðrum, fórum við þá upp frá Litla-Fjarðarhorni, var það nokkuð
styttra. Einu sinni fór með mér stúlka, sem nú býr á Siglufirði.
Fórum við þá fjall til Hólmavíkur en með bæjum til baka. Var
það mín skemmtilegasta Hólmavíkurferð, þó við færum gang-
andi. Stundum kom bátur með fisk og fleiri vörur upp á sand.
Var þá breitt á í Litla-Fjarðarhorni því þangað sést frá Þrúðar-
dal. Enginn var þá síminn. Var þá farið með hest og kerru eftir
vörum.
Öll mín uppvaxtarár, og kannske lengur annaðist sami maður
hreinsun hunda. Hét hann Sigurður Magnússon. Ég held að
hann hafi haft það starf bæði í Strandasýslu og Dalasýslu, en
veit ekki hvort hann hefur haft báðar sýslurnar alveg. En ég
heyrði alla segja að hann væri sérstaklega vandvirkur þó aðstaða
væri víða mjög slæm. Þá áttu hundarnir að vera inni í tólf tima
áður en þeir voru baðaðir. Alltaf stóð Sigurður yfir þeim hvernig
sem veður var, þó hann yrði að standa úti. Aðeins var honum
hjálpað við að gefa hundunum inn lyfið og líka við að baða þá.
Oft kölluðu menn hann Sigga hundadoktor eða hundalækni.
Alltaf var hann gangandi í þessum ferðum, með poka á baki og
staf í hendi. Hann kom oft að Þrúðardal, sem og víðar, og fór þá
að kveða í rökkrinu. Sjálfsagt mætti margt segja um þennan
sómakarl, sem stundaði þetta frekar óhuggulega og erfiða starf
með framúrskarandi samviskusemi og nákvæmni til dauðadags.
Einu sinni hvarf hnífur í Þrúðardal, og fannst ekki þrátt fyrir
mikla leit. En löngu síðar er hætt var að hugsa um hann, var það
eitt kvöld, að mamma var frammi í búri, sá hún hnífinn á
búrborðinu. Eins var það með greiðu, sem alltaf var geymd á
sama stað, hún hvarf, og mikið leitað en fannst ekki. En var svo
löngu seinna þar sem hún var alltaf geymd. Enginn kannaðist
við að hafa fundið hana. Hver ástæðan til þessa er er ekki gott að
vita. Óhugsandi að nokkur á heimilinu hafi farið að glettast
svona án þess að viðurkenna það.
Faðir minn var með þeim fyrstu, að fá sér útvarp. Var að því
15