Strandapósturinn - 01.06.1981, Page 31

Hélt ég svo frá þessu góða heimili með þakklátum huga. Og enn
í dag, að fimmtíu árum liðnum, hlýnar mér um hjartarætur
þegar ég minnist gistingarinnar í Arnarholti.
Eftir stutta göngu kom ég upp á lágan klettaás. Þá blasti við
mér Bæjarsveitin og Hvítáin, sem liðaðist milli grasigróinna
bakka og malareyra. Kippkorn neðar, handan árinnar, sá ég
hvítmálaðar byggingar, sem ég vissi að mundi vera Hvítárbakki,
þessi lángþráði staður. Nú var líka kominn miðvikudagur, ná-
kvæmlega vika síðan ég lagði af stað að heiman. Ég gekk hægt
síðasta spölinn niður með ánni, þar til ég stóð á eyrinni beint á
móti skólanum. Ain er þarna nokkuð breið og ég sá að bátkæna
var á bakkanum hinum megin, auðsjáanlega til að ferja fólk yfir
ána. Ég stóð nú þarna um stund og vissi ekki hvað gera skyldi.
Fljótlega sá ég tvo menn koma frá húsinu og ganga niður að
ánni. Þeir ýttu bátnum á flot og annar steig út í hann og settist
undir árar, en hinn ýtti frá landi. Bátsmaður reri knálega á móti
straumnum, sem var töluverður við austurlandið, svo bátinn
hrakti fyrst niður eftir. En brátt kom hann í lygnuna og kom þá
upp ána þangað sem ég stóð. þessi ungi maður stökk upp úr
bátnum og heilsaði mér alúðlega. Sagðist hann vera nemandi í
skólanum og heita Jón Þórðarson frá Borgarholti. — Hann er nú
kennari í Reykjavík og þekktur fyrir vinnubækur sínar. Skáld er
hann einnig allgott. Bauð hann mér nú að setjast í bátinn og reri
til baka. þegar við komum i strauminn við austurlandið barst
báturinn hratt undan, en samt tókst Jóni að lenda nákvæmlega
þar sem báturinn átti að vera. þessa list lærði ég seinna, því oft
ferjaði ég um veturinn.
Við gengum frá bátnum og héldum heim að skólanum. Mér
var litið upp í glugga, sem blöstu við beint á móti. Þar birtust
andlit við andlit, eins þétt og komist var. Þetta voru nemendur
skólans að virða fyrir sér þennan síðbúna furðufugl norðan af
Ströndum. Öllu þessu fólki átti ég nú eftir að kynnast. Á ég
margar góðar minningar frá þeim tíma, sem í hönd fór, en það er
önnur saga.
29